Agjej

Z Wikipedii

Agjej, właśc. Saććidanand Hiranand Watsjajan (सच्चिदानंद हीरानंद वात्स्यायन 'अज्ञेय') (ur. 7 marca 1911 r. w Kasja, zm. 4 kwietnia 1987 r.) – indyjski poeta piszący w języku hindi (twórca nurtu eksperymentalnego dotyczącego poezji indyjskiej), krytyk i teoretyk literatury. Tworzył również powieści i opowiadania. Redaktor czasopism dotyczących tematyki literackiej i literacko-społecznej. Wielokrotny laureat indyjskich nagród literackich.

Działacz antybrytyjskiego ruchu narodowego. W latach 1930-1934 aresztowany i osadzony w więzieniu. Następnie członek ruchu antyfaszystowskiego (lata 40.). W latach 1943-1946 był wcielony do armii indyjsko-brytyjskiej.

Wykładał literaturę, m.in. na:

• uniwersytetach indyjskich;
• Uniwersytecie Kalifornijskim;
• Uniwersytecie w Heidelbergu.

W 1933 r. powstał jego pierwszy tom wierszy zatytułowany Bhagna-dut (Zwiastun klęski), w 1937 r. utwór prozaiczny pt. Wipathaga (Zbłąkana), w latach 1941-1944 powieść Śekar: ek dziwani (Śekar: historia jednego życia). Był on również jednym z autorów i redaktorów zbioru Tar saptak (Siedem strun) powstałego w 1943 r., który dał początek nurtowi eksperymentalnemu współczesnej poezji hindi. Agjej kontynuował ten nurt m.in. w:

• Itjalam (Dosyć już), 1946 r.;
• Hari ghas par kszan bhar (Chwila na zielonej trawie), 1949 r.

Był on także redaktorem zbiorów takich jak m.in.:

• Dusra saptak (Druga siódemka), 1951 r.;
• Tisra saptak (Trzecia siódemka), 1959 r.

Napisał również powieści, do których można zaliczyć m.in.:

• Nadi ke dwip (Wyspy na rzece), 1951;
• Apne-apne adżnabi (Obcy dla samych siebie), 1961.

[edytuj] Bibliografia

• Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2001, t. 1, s. 202, ISBN 8301133570 t. 1-30, ISBN 8301134437 t. 5