AK-176
Z Wikipedii
AK-176 to uniwersalna armata morska kalibru 76,2 mm konstrukcji radzieckiej, stosowana na licznych okrętach od lat 70. XX wieku.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Pod koniec lat 60. w ZSRR dostrzeżono potrzebę posiadania lekkiej armaty uniwersalnej średniego kalibru o stosunkowo dużej mocy ogniowej, która mogłaby stanowić uzbrojenie małych okrętów, w tym kutrów rakietowych i umożliwić im walkę artyleryjską z celami nawodnymi. W tym czasie, zachodnie lekkie okręty zaczęto uzbrajać w szybkostrzelną armatę 76 mm Oto Melara, dająca im relatywnie dużą siłę ognia. Wcześniej używana na okrętach radzieckich podwójnie sprzężona armata 57 mm AK-725 nie była w pełni udana i miała zbyt mały kaliber.
Prace nad nowym systemem artyleryjskim kalibru 76,2 mm rozpoczęto w 1969. Główną częścią systemu stała się jednolufowa wieża artyleryjska z nowo opracowaną armatą, ponadto obejmował on system kierowania ogniem ze stacją radiolokacyjną MR-123. W 1971 opracowano projekt armaty oznaczonej fabrycznie A-221, w biurze konstrukcyjnym CNII Buriewiestnik. Nowo opracowane działo zostało przetestowane na poligonie pod Leningradem w 1977. W styczniu 1979 wieża była poddana próbom morskim w rejonie Bałtijska. 22 lipca 1979, zarządzeniem Ministra Obrony ZSRR, system został przyjęty na uzbrojenie pod oznaczeniem AK-176, po czym rozpoczęto produkcję wież w Gorkowskim Maszynostroitielnym Zawodzie w Gorki.
Pod koniec lat 80. wprowadzono zmodernizowane armaty AK-176M, z nowym systemem kierowania ogniem MR-123-02, z kanałem telewizyjnym celownika i dalmierzem laserowym, co zwiększa odporność na zakłócenia. Wyeliminowano też usterki w układzie podawania amunicji. Armata AK-176M znajduje się w dalszym ciągu w produkcji.
System AK-176 umożliwia zwalczanie celów morskich i brzegowych, a także, dzięki dużej szybkostrzelności, powietrznych, w tym pocisków przeciwokrętowych. Stał się podstawowym systemem artyleryjskim średniego kalibru na radzieckich małych okrętach, z eksportowymi jednostkami trafił też za granicę. Eksportowany był także sam system, do państw pozostających pod wpływem techniki radzieckiej i w tej postaci trafił m.in. do Polski (AK-176M) i Indii. Jest on odpowiednikiem zachodnich systemów typu Oto Melara 76 mm.
[edytuj] Zastosowanie
System AK-176 używany jest lub był na okrętach konstrukcji radzieckiej lub rosyjskiej poniższych typów (lista może nie być pełna; w nawiasach nazwy w kodzie NATO):
- kutry rakietowe projektów 1241.1, 1241RE, 12411 typu Mołnia ('Tarantul')
- korwety projektu 1241.2 typu Mołnia-2 ('Pauk')
- wodoloty rakietowe projektu 206MR ('Matka')
- korwety rakietowe projektu 1234.1 typu Owod ('Nanuchka-III')
- korwety projektu 1124M ('Grisha III')
- korwety projektu 1239 typu Siwucz ('Dergach')
- korwety projektu 11451 typu Sokoł
- korwety projektu 1166 typu Gepard
- okręty desantowe projektu 775M ('Ropucha II')
- kutry patrolowe projektu 10410 typu Swietljak ('Svietlyak')
System ten stosowany jest na używanych w Polsce korwetach rakietowych projektu 1241RE ('Tarantul I'), a także na okrętach konstrukcji polskiej:
- ORP "Kaszub"
- okręty rakietowe projektu 660 (typu Orkan)
Okręty konstrukcji innych państw:
- korwety typu 025 Khukri (Indie)
- korwety typu 025A Kora (Indie)
- fregaty typu Tetal II (Rumunia)
- korwety projektu 133.1 (kod NATO 'Parchim') (NRD)
[edytuj] Opis
Część artyleryjska składa się z armaty automatycznej kalibru 76,2 mm. Automatyka działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Lufa gwintowana, monoblokowa, wyposażone w przedmuchiwacz. Zamek pionowy, klinowy. Naboje donoszone automatycznie, z dwóch stron, z magazynu pod wieżą. Lufa ma system chłodzenia wodą zaburtową podczas strzelania. Maksymalna długość serii to 70 strzałów, po czym konieczne jest chłodzenie przez 20-30 minut. Żywotność lufy wynosi 2000 strzałów.
Ogień wieży jest kierowany za pomocą radaru artyleryjskiego MR-123/176 Wympieł (ozn. NATO Bass Tilt). Ogniem można kierować automatycznie, półautomatycznie za pomocą celownika optycznego Kołonka-221 umieszczonego poza wieżą na pokładzie okrętu lub ręcznie, za pomocą celownika WD-221 w wieży.
Wysokość wieży od pokładu wynosi 2,6 m, masa armaty z wieżą i platformą podwieżową: 11,2 t (bez amunicji) lub 13,1 t (z amunicją). Szybkość naprowadzania: w pionie 13°/s, w poziomie 14°/s. Wieża wykonana jest dla zmniejszenia masy ze stopu aluminiowo-magnezowego Amg61, grubość ścianek - 4 mm.
Naboje zunifikowane są z nabojami armaty AK-726. Używane są pociski z zapalnikiem uderzeniowym WG-67 przeciw celom nawodnym lub z radarowym zapalnikiem zbliżeniowym AR-51Ł przeciw celom powietrznym. Zapas amunicji wynosi standardowo w magazynie podwieżowym 152 naboje, można przechowywać dalszą amunicję poza magazynem.
[edytuj] Dane taktyczno-techniczne
- kaliber: 76,2 mm
- długość lufy: 54 kalibrów (L/54)
- ilość luf: 1
- kąt podniesienia: -15° +85°
- szybkostrzelność: 30-120 strzałów/min
- masa pocisku: 5,9 kg
- masa naboju: 12,8 kg
- prędkość wylotowa pocisku: 980 m/s
- donośność:
- pozioma: 15 km (efektywny zasięg 12 km)
- pionowa: efektywny zasięg 7 km
