Aldo Rossi
Z Wikipedii
Aldo Rossi (ur. 3 maja 1931 w Mediolanie, zm. 4 września 1997 tamże) – włoski architekt postmodernistyczny, publicysta i projektant form użytkowych, laureat Nagrody Pritzkera.
W latach 1949-1959 Rossi studiował architekturę na Politechnice w Mediolanie. W latach 1955-1964 współpracował z czasopismem Casabella Continuità (ISSN 0008-7181). Wraz z Luką Medą zaplanował 53. triennale w Mediolanie w 1954. W 1965 został wykładowcą na tamtejszej politechnice.
Już wczesna twórczość Rossiego cechuje się nawiązującą do historii, lecz jasną i uproszczoną formą i wykorzystywaniem efektów światłocieniowych. W 1966 Rossi przedstawił swe poglądy na architekturę i urbanistykę w książce L'architettura della città (Architektura miasta).
W latach 1972-1974 Rossi był profesorem zaproszonym na ETH w Zurychu. W 1983 prowadził 1. Biennale Architektury w Wenecji. Wraz z Umberto Barbierim załozył w 1987 biuro w Hadze. W 1988 został członkiem honorowym American Institute of Architects, a w 1990 uhonorowano go Nagrodą Pritzkera W latach 1990-1993 w Paryżu, Berlinie, Gandawie i Amsterdamie odbyły się duże wystawy twórczości Rossiego.
Aldo Rossi zginął w wypadku samochodowym w 1997.
[edytuj] Główne dzieła
- pomnik partyzantów w Segrate, 1965
- budynek mieszkalny Gallaterese w Mediolanie, 1968–1973
- projekt cmentarza San Cataldo koło Modeny (razem z Giannim Braghierim), 1971, realizacja 1980.
- pływający pawilon Teatro del Mondo w Wenecji, 1979
- niezrealizowany projekt Niemieckiego Muzeum Historycznego w Berlinie, 1988
- Bonnefantenmuseum w Maastricht, 1992–1995
- budynek Cirque de Soleil w Berlinie, 1997–2000
