Aleksander Romeyko
Z Wikipedii
Aleksander Romeyko (ur. 2 kwietnia 1898 w Rydze – zm. 3 grudnia 1965 w Moskwie) – polski generał.
Aleksander Romeyko, herbu Ślepowron urodził się 2 kwietnia 1898 roku w Rydze, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej i średniej.
W 1915 roku został zmobilizowany do armii carskiej. Służbę odbywał w Izmajłowskim pułku strzelców w Piotrogrodzie. Po rewolucji lutowej w Rosji, od marca do października 1917 roku był sekretarzem komitetu żołnierskiego tego pułku. Brał udział w piotrogrodzkim powstaniu zbrojnym wraz z pułkiem, który przeszedł na stronę bolszewików. Od 24 lutego 1918 roku do czerwca 1919 roku dowodził oddziałem ciężkich karabinów maszynowych (ckm), a następnie szwadronem zwiadowców w 289 pułku strzelców Armii Czerwonej.
W lipcu 1919 roku został słuchaczem kursów dowódczych ckm w Moskwie, a po ich ukończeniu w lutym 1920 roku został dowódcą szkolnej brygady 9 Dywizji Strzelców na Froncie Południowym i Kaukaskim. W 1921 roku został dowódcą oddziału ckm w 73 pułku strzelców w Twierdzy Batumskiej. Od 1925 roku był instruktorem politycznym i dowódcą kompanii w 6 Kaukaskim Pułku Strzelców.
W latach 1927 – 1930 studiował w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego i Wojskowej Akademii Lotniczej im. N. Żukowskiego, ukończył tam również kurs pilotażu na samolotach. Po ukończeniu studiów zajmował w Armii Czerwonej stanowiska: szefa sztabu eskadry lotniczej (1930 – 1932), inspektora brygady lotniczej (1932 – 1933), szefa sztabu brygady lotniczej (1933 – 1935). W wrześniu 1935 roku został szefem sztabu Wojsk Lotniczych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, którą pełnił do 1938 roku, kiedy został zwolniony z wojska.
W 1940 roku został ponownie powołany do wojska i został wykładowcą taktyki w Wyższej Wojskowej Szkole Dowódców i Obserwatorów Wojsk Lotniczych. Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR, od sierpniu 1941 roku walczył w oddziałach lotniczych na Frontach: Zachodnim, Kalinińskim, Białoruskim i 1 Ukraińskim.
W dniu 18 sierpnia 1944 roku w stopniu pułkownika został jako Polak skierowany do służby w ludowym Wojsku Polskim. Początkowo był zastępcą szefa oddziału lotniczego 1 Armii Wojska Polskiego, następnie od sierpnia 1944 roku do 30 kwietnia 1945 roku szefem sztabu 1 Polskiej Dywizji Lotniczej. W dniu 1 maja 1945 roku został dowódcą 4 Pomorskiej Mieszanej Dywizji Lotniczej.
We wrześniu 1945 roku został szefem sztabu Dowództwa Lotnictwa Wojska Polskiego, a w dniu 1 stycznia 1946 roku został mianowany generałem brygady.
W dniu 21 marca 1947 roku został mianowany dowódcą Wojsk Lotniczych, które to stanowisko zajmował do 9 lutego 1951 roku. W 1951 roku wyjechał do ZSRR, gdzie dalej pełnił służbę w Armii Radzieckiej. Pod koniec lat pięćdziesiątych przeszedł w stan spoczynku.
Zmarł 3 grudnia 1965 roku w Moskwie, gdzie został pochowany.
Za zasługi bojowe i dowódcze był odznaczony m.in. Krzyżem Grunwaldu kl. III, Krzyżem Złotym (kl. IV) Orderu Virtuti Militari, Orderem Lenina, Orderem Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie).
