Alfons II d'Este

Z Wikipedii

Alfons d'Este (ur. 22 listopada 1533 w Ferrarze, zm. 27 października 1597 tamże) - książę Ferrery w latach 1559 - 1597. Był najstarszym synem Ercole II d'Este i Renée Francuskiej (młodszej córki króla Francji - Ludwika XII Walezjusza i Anny Bretońskiej).

Jako młody człowiek walczył w armii króla Henryk II Walezjusz, przeciwko Habsburgom. Jeszcze bardziej podniósł znaczenie i chwałę Ferrary. Był patronem Torquato Tasso i Giovanni Battista Guarini. Wspierał sztukę i naukę - podobnie jak wszyscy jego przodkowie przed nim. Np. Luzzasco Luzzaschi służył na jego dworze jako organista.

Dwukrotnie (1573 i 1575) był kandydatem to tronu polskiego. Był trzykrotnie żonaty:

• 2 lipca 1558 ożenił się z Lukrecją de Medici (1545 - 1561), córką Kosmo I Medycejskiego - wielkiego księcia Toskanii i Eleonory Toledańskiej.
• 5 grudnia 1565 ożenił się po raz drugi, z Barbarą Austriaczką (1539 - 1572), ósmą córką Ferdynanda I Habsburga - cesarza niemieckiego i Anny Jagiellonki.
• 24 lutego 1579 ożenił się po raz trzeci, z Margeritą Gonzagą (1564 -1618), najstarszą córką Wilhelma I - księcia Mantui i Eleonory Habsburżanki (Eleonora była starszą siostrą jego drugiej żony - Barbary).

[edytuj] Sukcesja

Żadne z małżeństw nie przyniosło Alfonsowi potomków, nie miał on też dzieci nieślubnych. Dlatego główna linia d'Este skończyła się po jego śmierci, w 1597. Rudolf II Habsburg - cesarz niemiecki uczynił spadkobiercą d'Este jego kuzyna - Cezara d'Este (1533-1628) - wojskowego. Ten rządził dalej księstwami rodowymi i nosił sławne nazwisko d'Este.

Samo miasto Ferrara zostało jednak w 1598, zaanektowane przez papieża Klemensa VIII i od tego czasu stanowiło ono posiadłości papieskie.