Algieria w XIX wieku

Z Wikipedii

Od początku XIX w. Algieria była samodzielnym państwem, rządzonym przez deja, jej czterema prowincjami zarządzali bejowie. W okresie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich Algieria była poważnym dostawcą zboża, mięsa i owoców dla Francji, oblężonej przez marynarkę brytyjską. Ta współpraca gospodarcza, wzajemny korzystny handel i przyjaźń obu państw utrzymywały się nadal po upadku napoleońskiej Francji.

Jednakże król francuski Karol X, nie zważając na dobre wzajemne stosunki, postanowił podbić Algierię i w 1830 r., wykorzystując błahy incydent dyplomatyczny, 37-tys. desant wojsk francuskich wylądował w pobliżu stolicy Algieru. Po opanowaniu miasta dej został zmuszony do emigracji, a Algieria ogłoszona została prowincją Francji. Nie zakończyło to jednak wojny, która trwała jeszcze kilkanaście lat, przybierając charakter wojny partyzanckiej, co ułatwiały trudno dostępne góry Atlas i bezkresne pustynie Sahary. Zmuszało to Francuzów do ciągłego powiększania swych garnizonów, jakie w 1845 r. liczyły już 106 tys. żołnierzy.

Od pierwszych lat okupacji Francuzi rozpoczęli kolonizację Algierii, zajmując głównie żyzne tereny w pasie przybrzeżnym Morza Śródziemnego i osiedlając się w większych miastach. Eksploatatorska polityka władz francuskich, a zwłaszcza konfiskata ziemi na rzecz wielkich latyfundiów francuskich, połączona z wywłaszczeniem tysięcy tubylczych rodzin arabskich, były przyczyną szeregu powstań narodowo-wyzwoleńczych w Algierii w latach 1854, 1859, 1864 i 1871.

Zobacz też: Historia Afryki