Almorawidzi

Z Wikipedii

Almorawidzi (arab. المرابطون al-Murabitun) - ruch religijny, później dynastia berberyjska z Sahary. Nazwa al-Murabitun oznacza mieszkańcy klasztoru (ribat - klasztor).

W roku 1048 na czele berberyjskiego plemienia Lamtuna, nawróconego na islam w X wieku, stanął Jahia ibn Ibrahim z plemienia Godalów. Podczas pielgrzymki do Mekki, Jahia spotkał w Kairuanie arabskiego uczonego Abu Imrana. Jahia i jego towarzysze poprosili mędrca, aby oddał im jednego ze swoich uczniów, który pomógłby oświecić ich rodaków w zasadach mahometanizmu. Wybór padł na Abdallaha ibn Jasina (Abd Allāh Ibn Yāsīn). Po śmierci Jahii ibn Ibrahima, wśród Berberów Lamtuna wybuchł bunt przeciwko zbyt surowym wymogom nauk Ibn Jasina. Wypędzony kaznodzieja wraz z grupą wyznawców schronił się na pustyni, następnie u wybrzeży dzisiejszej Mauretanii na wyspie Tidra zbudował pierwszy ribat. Idn Jasin zginął w 1059 w jednej z pierwszych potyczek rozpętanej przez siebie wojny przeciw niewiernym - dżihadu. Zastąpił go Jusuf ibn Taszfin- założyciel Marrakeszu (rok 1060). Przywódca secesjonistów zdołał w krótkim czasie uformować karną armię neofitów i w roku 1076 zaatakował królestwo Ghany ze stolicą w Kumbi Saleh. Pod jego rządami Maroko i zachodnia Algieria połączyły się tworząc królestwo Tlemcen (1080), a Almorawidzi podbili znaczną część Afryki północnej i południową Hiszpanię. W roku 1086, Ibn Taszfin zostaje zaproszony przez arabskich książąt rządzących w południowej Hiszpanii, do walki przeciw Alfonsowi VI Kastylijskiemu. Po przybyciu na kontynent 30 czerwca tego samego roku, wojsko Ibn Tszfina łączy się z armiami książąt Sewilli, Granady, Malagii i Badajozu żeby 23 października zadać sromotną klęskę Alfonsowi VI Kastylijskiemu pod Sagrajas niedaleko Badajozu. Następnie Ibn Taszfin powrócił do północnej Afryki aby uporządkować sprawy własnego księstwa. W roku 1089 został ponownie wezwany na południe półwyspu iberyjskiego.

Widząc nieporadność i niezgodę pośród przywódców arabskich, wykorzystał sytuację i między 1090 a 1094 zajął Andaluzję. Nie odniósł pokaźnych sukcesów w walce z wojskami chrześcijańskimi. Ibn Taszfin umarł w 1106, w wieku, jak głosi tradycja, 100 lat.

Po nim na tron wstąpił Ali ibn Jusuf. Choć początkowo udało mu się umocnić, a nawet poszerzyć granice państwa, natrafił w Hiszpanii na silny opór książąt chrześcijańskich, zaś w granicach własnego państwa do głosu zaczęły się konflikty z innym plemieniem berberyjskim - Almohadów, wrogich doktrynie Maliki, którzy głosili świętą wojnę przeciw Almorawidom. W 1142, kiedy umarł Ibn Jusuf, tumulty wzniecane przez Almohadów osiągnęły punkt kulminacyjny. W 1145, jego następca, Taszufin ibn Ali zginął spadłszy z konia podczas ucieczki z pola bitwy niedaleko Oranu. W następnych latach panowało jeszcze dwóch władców z dynastii Almorawidów, ale nie posiadali oni już wcześniejszych wpływów. Wraz z podbiciem Marrakeszu w 1147 dobiegła końca dominacja Almorawidów w północnej Afryce.

Almorawidzi przyczynili się znacząco do krzewienia w północnej Afryce tzw. wysokiej cywilizacji muzułmańskiej, w tym m.in. rozkwitu stylu andaluzyjskiego w architekturze i rzemiośle.

Władcy z dynastii Almorawidów: