Amelia Earhart
Z Wikipedii
Amelia Mary Earhart (ur. 24 lipca 1897 - zaginiona 2 lipca 1937, uznana za zmarłą 5 stycznia 1939) - amerykańska pilotka, dziennikarka i poetka.
Była pierwszą kobietą, która w 1928 roku przeleciała nad Atlantykiem (jako pasażer) i pierwszą kobietą, która już jako pilot uczyniła to samotnie w 1932 roku (jako druga samotna osoba na świecie).
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo
Amelia Mary Earhart, córka Samuela 'Edwina' Earharta (1868-1930) i Amelii Otis Earhart (1869-1962) urodziła się w Atchinson, Kansan w domu swojego dziadka, Alfreda Otisa, byłego sędziego i prezydenta Atchinson Saving Bank.
Imiona, zgodnie z rodzinnym zwyczajem, nadano jej po dwóch babciach (Amelii Josephine Harres i Mary Wells Patton).
[edytuj] Pierwszy lot transatlantycki (1928)
Po samotnym przelocie Charlesa Lindbergha nad Atlantykiem w 1927 roku, Amy Phipps Guest (1873-1959), córka amerykańskiego przemysłowca Hendry'ego Philipsa, wyrażała zainteresowanie byciem pierwszą kobietą, która przeleci nad Oceanem Atlantyckim. Tuż po rozpoczęciu przygotowań uznała jednak, że wyprawa jest zbyt niebezpieczna i wycofując się postanowiła jednak wesprzeć projekt finansowo, sugerując by znaleziono "inną dziewczyną z odpowiednim image". W lipcu 1928 roku Earhart dostała telefon od publicysty, kapitana Hiltona H. Railey'a który zapytają ją wprost czy nie zechciałaby być pierwszą kobietą w historii, która przeleciała Atlantyk.
Koordynatorzy całego przedsięwzięcia (włączając w to pisarza i publicystę George'a P. Putnama) spotkali się z Earhart i zaproponowali jej towarzystwo Wilmera Stultza i drugiego pilota/mechanika Louisa Gordona. Earhart miałaby być jedynie pasażerem, rejestrującym zapis lotu. Trójka wystartowała z Trepassey Harbor, Nowa Fundlandia na samolocie Fokker F.VIIb/3m 17 czerwca 1928 roku i wylądowała w Burry Port (koło Llanelli), Walia około 21 godzin później. Lot odbył się całkowicie zgodnie z założeniami, tuż po lądowaniu w wywiadzie Earhart powiedziała: "Stultz pilotował. Ja byłam tylko bagażem, jak zwykły worek ziemniaków". Dodała jeszcze: "Może kiedyś spróbuję tego sama". Kiedy zespół powrócił do Stanów Zjednoczonych został przywitany uroczystą paradą w Nowym Jorku i przyjęciem w Białym Domu.
[edytuj] Samotny lot transatlantycki (1932)
W wieku 34 lat, rankiem 20 maja 1932 roku Earhart wyruszyła w podróż z Harbour Grace na Nowej Fundlandii, mając przy sobie ostatnie wydanie lokalnej gazety. Jej celem było dotarcie do Paryża w jednosilnikowym Lockheed Vega, powtarzając wcześniejsze osiągnięcie Charlesa Lindberga. Po trwającym 14 godzin i 56 minut locie podczas którego musiała zmagać się z silnymi północnymi wiatrami, przeraźliwym zimnem i kłopotami technicznymi, wylądowała na pastwisku w Culmore, koło Derry w Irlandii Północnej. W miejscu w którym wylądowała znajduje się dzisiaj muzeum.
Jako pierwsza kobieta, która przeleciała nad Atlantykiem samotnie, Earhart otrzymała wysokie odznaczenia od Kongresu, Prezydenta Stanów Zjednoczonych Herberta Hoovera oraz rządu Francji. W miarę jak jej sława zaczęła się rozrastać, przyjaźniła się z coraz to liczniejszą grupą oficerów oraz między innymi z Eleanor Roosevelt, z którą podzielała wiele pasji.
[edytuj] Okoliczności śmierci
W 1937 roku podjęła próbę okrążenia kuli ziemskiej wzdłuż równika (byłaby pierwszą kobietą, która przeleciała dookoła świata). Po 40 dniach podróży i około 3/4 dystansu, po wystartowaniu z Nowej Gwinei, lecąc nad Oceanem Spokojnym razem z nawigatorem Fredem Noonanem stracili kontakt radiowy. Pomimo natychmiastowego podjęcia poszukiwań (na które rząd USA wydał około 4 milionów dolarów) nigdy nie odnaleziono żadnych śladów zaginionego samolotu.
Niektórzy utrzymują, że Amelia Earhart po katastrofie samolotu mogła spędzić resztę życia jako rozbitek na jednej z wysp Pacyfiku, lub też na wyspach Marshalla zostać schwytana przez Japończyków i skazana na śmierć jako szpieg, lub że wróciła do Stanów Zjednoczonych pod przybranym nazwiskiem.
[edytuj] Zobacz też
