Amunicja rewolwerowa

Z Wikipedii

Amunicja rewolwerowa odmiana amunicji zespolonej przeznaczona do strzelania z rewolwerów.

Pierwsze naboje zespolone wprowadzono w rewolwerach systemu Lefaucheux w 1853. Późniejsze naboje rewolwerowe mają już centralnie umieszczoną spłonkę w dnie łuski.

Amunicja rewolwerowa ma łuski bez szyjki (taka sama średnica na całej długości), z kryzą wystającą. Nietypowym nabojem był nabój 7,62 mm Nagant, w którym pocisk był w całości schowany w łusce.

Kaliber większości nabojów rewolwerowych, popularnych zwłaszcza na rynkach anglosaskich, tradycyjnie określa się w setnych częściach cala oraz noszą one nazwy:

• .32 Smith & Wesson – 8,15 mm
• .357 Magnum – 9 mm
• .38 Special – 9,65 mm (w rzeczywistości 9 mm)
• .41 Magnum – 10,4 mm
• .44 Magnum – 11,2 mm
• .45 Colt Long – 11,43 mm
• .454 Casull – 11,43 mm
• .500 S&W Magnum - 12,7 mm

Niektóre pistolety strzelają również amunicją rewolwerową, zwłaszcza silnym nabojem .357 Magnum.

Są również rewolwery używające amunicji pistoletowej. Łuski nabojów rewolwerowych posiadają kryzę w tylnej części, a łuski nabojów pistoletowych są pozbawione kryzy, a mają rowek za który zahacza ząb wyciągu. Aby załadować taki rewolwer nabojem pistoletowym, należy użyć dwóch metalowych klipsów w kształcie półksiężyca, które ustalają położenie naboju w bębnie.

[edytuj] Zobacz też

amunicja zespolona, amunicja pistoletowa, amunicja pośrednia, amunicja karabinowa

[edytuj] Bibliografia

• "Firearms Fact Book" wyd. National Rifle Association of America 1993 ISBN 0-935998-55-1