Amunicja pośrednia

Z Wikipedii

Amunicja pośrednia - amunicja (amunicja zespolona) do broni strzeleckiej, o energii wylotowej pocisku osiągającej wartość pośrednią między amunicją pistoletową a amunicją karabinową (stąd nazwa). Energia amunicji pośredniej waha się w granicach 1300 - 2300 J. Jest ona przeznaczona do strzelania z karabinków automatycznych, a także współczesnych karabinów automatycznych i niektórych współczesnych ręcznych karabinów maszynowych.

Pierwsze naboje pośrednie zostały wprowadzone podczas II wojny światowej, równolegle z opracowaniem broni, która byłaby lżejsza od karabinu, a o większej celności i donośności od pistoletu maszynowego, co w efekcie doprowadziło do powstania karabinków automatycznych. Był to najpierw amerykański nabój Carbine .30 M1 (7,62 x 33 mm - kaliber x długość łuski) z 1941, wprowadzony dla karabinka samopowtarzalnego M1, następnie niemiecki nabój Kurzpatrone 43 (7,92 x 33 mm) dla karabinka automatycznego StG 44.

Najpowszechniej używane naboje pośrednie, wprowadzone po II wojnie światowej to radziecki nabój kaliber 7,62 x 39 mm wz.43 użyty najpierw w karabinku Simonowa, a potem sławnym AK . Amerykański M193 kaliber 5,56 x 45 mm (1957) i jego belgijska odmiana SS109. Stosowane są też nowsze radzieckie naboje kaliber 5,45 x 39 mm dla karabinka AK-74.

Zobacz też: amunicja rewolwerowa, amunicja pistoletowa, amunicja karabinowa