Andrzej Munk
Z Wikipedii
Andrzej Munk (ur. 16 października 1921[1] w Krakowie, zm. 20 września 1961 pod Łowiczem) – polski reżyser filmowy, jeden z przedstawicieli nurtu zwanego polską szkołą filmową.
W czerwcu 1939 r. ukończył gimnazjum w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej po przeniesieniu do Warszawy, musiał się ukrywać, ponieważ był pochodzenia żydowskiego.
Pracował w firmie budowlanej, później brał udział w powstaniu warszawskim. Po powstaniu przebywał w Generalnym Gubernatorstwie, a po wyzwoleniu wrócił do Warszawy. Studiował na Politechnice Warszawskiej, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, ale ostatecznie został przyjęty do Szkoły Filmowej w Łodzi. Ukończył ją w 1951 r. (wydział operatorski i reżyserski).
W latach 1948-1952 był członkiem PZPR, lecz w 1952 r. został usunięty z organizacji za zachowanie "niegodne członka partii". W latach 1950-1955 pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych, początkowo jako operator Polskiej Kroniki Filmowej, potem jako reżyser fabularyzowanych filmów dokumentalnych.
Jego pełnometrażowe filmy fabularne to:
- Błękitny krzyż (1955)
- Człowiek na torze (1956)
- Eroica (1957)
- Zezowate szczęście (1960)
Zapewniły one Munkowi trwałe miejsce w historii polskiej kinematografii. Śmierć przerwała pracę nad filmem Pasażerka, który został ukończony przez Witolda Lesiewicza w 1963 r.
W latach 1957-1961 był wykładowcą w łódzkiej szkole filmowej. Od 1965 r. łódzka PWSFTviT przyznaje nagrodę jego imienia dla najlepszego debiutanta roku.
Andrzej Munk zginął w wypadku samochodowym pod Łowiczem, prowadząc samochód Fiat 500. Został pochowany na cmentarzu na Powązkach.
[edytuj] Zobacz też
- Studio Filmowe im. Andrzeja Munka
- Warszawa w filmie
Przypisy
- ↑ W Archiwum PWSFTviT przechowywane są dokumenty pisane przez niego samego, w których podaje różne daty urodzin, 16 października 1920 lub 16 października 1921. Źródło: Andrzej Munk w bazie filmpolski.pl
