Andrzej Nikodemowicz
Z Wikipedii
Andrzej Nikodemowicz (ur. 2 stycznia 1925 we Lwowie) – polski kompozytor, pianista i pedagog.
Był najmłodszym synem Mariana Nikodemowicza (1890-1952) – znanego lwowskiego architekta, wykładowcy Politechniki Lwowskiej. W latach 1943-1946 studiował chemię, zaś po wojnie odbywał studia muzyczne w lwowskim konserwatorium: kompozycję (u Adama Sołtysa) i grę na fortepianie (u Tadeusza Majerskiego). W latach 1951-1973 był wykładowcą w konserwatorium (kompozycja, teoria muzyki i gra na fortepianie). W 1973 usunięty z pracy z powodów politycznych przez władze komunistyczne. W 1980 opuścił Lwów i zamieszkał w Lublinie. Został wykładowcą na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1982-1992 był dyrygentem chóru w Wyższym Seminarium Duchownym. Karierę pianistyczną uniemożliwiła mu choroba ręki.
W 1995 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Od 1989 jest prezesem Lubelskiego Oddziału Związku Kompozytorów Polskich.
[edytuj] Twórczość
Skomponował szereg utworów na fortepian i orkiestrę a także utworów chóralnych. Dużą część jego twórczości zajmuje muzyka religijna (kantaty, oratoria, suity, psalmy).
[edytuj] Nagrody
- III nagroda Wszechzwiązkowego Konkursu Kompozytorskiego w Moskwie (1961),
- Nagroda im. Św. Brata Alberta za całokształt twórczości (1981),
- Nagroda Prezydenta miasta Lublina (1999),
- Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (2000)
- Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000).
