Antymonit

Z Wikipedii

Antymonit, stibnit bardzo pospolity minerał z grupy siarczków

Nazwa pochodzi z gr. Anthemon - kwiat i z późnogrec. antimonion - wykwit, nawiązując do przypominających kwiaty szczotek krystalicznych tego minerału.

Spis treści 1 Właściwości 2 Występowanie 3 Zastosowanie 4 Bibliografia

[edytuj] Właściwości

• Wzór chemiczny: Sb₂S₃ siarczek antymonu
• Układ krystalograficzny: rombowy
• Twardość w skali Mohsa: 2
• Gęstość: 4,63
• Rysa: szara (do niemal czarnej)
• Barwa: ołowianoszara, stalowoszara niekiedy z odcieniem niebieskawym bądź czerwonawym (rzadziej)
• Przełam: muszlowy (w jednym kierunku bardzo dobrą, a w dwu pozostałych – niewyraźną)
• Połysk: metaliczny

Tworzy ponad 100 różnych form kryształów. Zazwyczaj ma postać wydłużonych słupów z charakterystycznymi zbrużdżeniami i częstymi zbliźniaczeniami. Występuje w formie skupień pręcikowych, igiełkowych, promienistych, włóknistych, ziarnistych i zbitych. Najlepiej wykształcone kryształy występują w druzach w formie szczotek. Ich długość dochodzi do kilkudziesięciu cm. Jest miękki, giętki, nieprzezroczysty. Często pokryty niebieskawymi, czerwonawymi lub żółtawymi nalotami.

[edytuj] Występowanie

Powstaje w warunkach hydrotermalnych. Występuje w żyłach kwarcowych oraz w osadach niektórych gorących źródeł mineralnych.

Miejsca występowania: Chiny – Kiangsi, Yunnan, Kuangtung, Japonia – Shikoku, Algieria – Konstantyna, Boliwia, RPA, Borneo – Bau, Sarawak, Ukraina – Nikitovka, Niemcy – Wolfsberg, Braunsdorf, Słowacja, Rumunia – Capnik, Baia Sprie, Chiusbaia, Włochy – Gosseto, Francja, USA – Kalifornia, Meksyk.

W Polsce spotykany jest na Dolnym Śląsku. Został stwierdzony w Złotym Stoku (Góry Złote), Boguszynie, Radzinowicach, Bystrzycy Górnej oraz Miedziance.

[edytuj] Zastosowanie

• Główna ruda antymonu,
• pierwiastek ten jest stosowany do produkcji różnych stopów,
• w przemyśle gumowym, tekstylnym, szklarskim, ceramicznym, w medycynie.
• Bywa używany do wyrobu kosmetyków, farb, i sztucznych ogni.
• Jest minerałem bardzo cenionym przez kolekcjonerów oraz stanowi ozdobę wielu zbiorów muzealnych.
  

Najwspanialsze okazy (do 60 cm długości) pochodzą z Japonii. Są tam używane do wyrobu ozdób, podstawek pod doniczki, niskich płotków wokół ogrodów.

Już w starożytności wyrabiano z niego kosmetyki, jako medykament służył do leczenia oczu. Wykorzystywano go jako środek przeczyszczający i wymiotny.

[edytuj] Bibliografia

• G.G.Gormaz, J.J Casanovas – Atlas mineralogii: Wiedza i życie 1992r.
• W.Heflik, L.Natkaniec - Nowak: Minerały Polski; Wyd. Antykwa 1998r.
• Jerzy Żaba – Ilustrowany słownik skał i minerałów; Videograf II 2003r.