Arnaud Clément

Z Wikipedii

Arnaud Clément
Państwo	Francja
Miejsce zamieszkania	Genewa
Data urodzenia	17 grudnia 1977
Miejsce urodzenia	Aix-en-Provence
Wzrost	172 cm
Waga	72 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1996
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Bruno Clement
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	10 (2 kwietnia 2001)
Australian Open	F (2001)
Roland Garros	4R (2003)
Wimbledon	4R (2001 - 2002)
US Open	QF (2000)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	10
Najwyżej w rankingu	10 (22 października 2007)
Australian Open	F (2008)
Wimbledon	W (2007)

Arnaud Marcel Maurice Clément (ur. 17 grudnia 1977 w Aix-en-Provence), tenisista francuski, finalista wielkoszlemowego Australian Open 2001 w grze pojedynczej, klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu światowego.

Występuje w gronie tenisistów zawodowych od 1996. W 1999 po raz pierwszy wystąpił w finale turnieju ATP Tour w Marsylii, przegrywając jednak decydujący mecz z rodakiem Fabrice Santoro; dotarł także do IV rundy (1/8 finału) w US Open. Rok później odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe (w finale w Lyonie pokonał Australijczyka Raftera) oraz był w ćwierćfinale US Open, odnosząc kilka znaczących zwycięstw (wyeliminował m.in. obrońcę tytułu Agassiego oraz Argentyńczyka Gaudio, przegrał z Hewittem). Największy sukces w karierze odniósł w styczniu 2001 - dotarł do finału Australian Open (pierwszy Francuz od czasu Jeana Borotry w 1928), pokonując po drodze m.in. Szwajcara Federera, Brytyjczyka Rusedskiego, Rosjanina Kafelnikowa i Francuza Grosjeana (obronił w półfinale z Grosjeanem piłkę meczową); w finale nie sprostał Agassiemu. Wynik uzyskany w Australian Open zapewnił mu wysokie miejsce w rankingu światowym - w styczniu 2001 był na pozycji wicelidera rankingu sezonu bieżącego Champions Race, a w klasyfikacji obejmującej wyniki z ostatnich 12 miesięcy - na pozycji nr 10.

W kolejnych latach nie odnosił już tak spektakularnych osiągnięć, ale był w 2003 w finałach turniejowych w 's-Hertogenbosch i Lyonie oraz wygrał turniej w Metzu (w finale z Chilijczykiem Gonzálezem), w 's-Hertogenbosch dotarł do finału również w 2002. Po nieudanym sezonie 2004 wypadł z czołowej setki rankingu światowego. Trzeci w karierze turniej wygrał w lutym 2006, w finale w Marsylii pokonując Chorwata Mario Ančicia.

Ma na koncie także osiągnięcia deblowe; w kwietniu 2002 24. rakieta rankingu deblistów, do lutego 2006 wygrał pięć turniejów w grze podwójnej, w tym jeden turniej cyklu ATP Masters Series w Indian Wells (2004). Pozostałe zwycięstwa deblowe to Casablanca 2000, Marsylia 2002, Metz i St. Petersburg 2004; ponadto był w finałach w Lyonie 2001, Adelajdzie 2004, w Mediolanie i Sydney 2005.

Od 2000 reprezentuje Francję w Pucharze Davisa. W 2001 był podstawowym singlistą zespołu narodowego i przyczynił się do końcowego sukcesu Francji, chociaż w meczu finałowym z Australią - na nawierzchni trawiastej - nie wystąpił. Miał także swój wkład w awans do finału Pucharu Davisa w 2002 (m.in. w meczu półfnałowym pokonał Amerykanina Roddicka) oraz półfinału w 2004. W 2004 reprezentował kraj także na igrzyskach olimpijskich w Atenach, ale bez większych sukcesów.

Niezbyt wysoki (172 cm), praworęczny (z oburęcznym bekhendem) Clément nie dysponuje szczególnie silnym serwisem ani potężnymi kończącymi uderzeniami z głebi kortu; grę opiera głównie na przygotowaniu kondycyjnym, dobrej pracy nóg i precyzji minięć. Należą do niego dwa rekordy związane z długością meczu tenisowego; w I rundzie French Open 2004 zmierzył się z rodakiem Santoro, ulegając mu ostatecznie 4-6, 3-6, 7-6, 6-3, 14-16. Mecz trwał 6 godzin i 33 minuty (co stanowi rekord pod względem długości meczu tenisowego), był rozgrywany przez dwa dni - walkę na korcie przerwał zmierzch; Clément nie wykorzystał dwóch piłek meczowych. Innym długim i zaciętym pojedynkiem z udziałem Francuza był mecz przeciwko Szwajcarowi Rossetowi w ramach rozgrywek Pucharu Davisa. Tenisiści zmierzyli się w meczu otwarcia spotkania ćwierćfinałowego Szwajcaria-Francja w Neuchâtel w kwietniu 2001; Clément wygrał mecz 6-3, 3-6, 7-6, 6-7, 15-13 po 5 godzinach i 46 minutach, Francja pokonała Szwajcarię ostatecznie 3:2, a jesienią sięgnęła po trofeum.