Fabrice Santoro

Z Wikipedii

Fabrice Santoro
Państwo	Francja
Miejsce zamieszkania	Genewa
Data urodzenia	9 grudnia 1972
Miejsce urodzenia	Tahiti
Wzrost	177 cm
Waga	74 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Laurent Raymond
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	17 (6 sierpnia 2001)
Australian Open	QF (2006)
Roland Garros	4R (1991, 2001)
Wimbledon	3R (2001)
US Open	3R (1990, 1998 - 1999, 2004)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	24
Najwyżej w rankingu	6 (5 lipca 1999)
Australian Open	W (2003 - 2004)
Roland Garros	F (2004)
Wimbledon	F (2006)

Fabrice Vetea Santoro (ur. 9 grudnia 1972 na Tahiti), tenisista francuski.

Występuje jako tenisista zawodowy od 1989. Jego gra wyróżnia się charakterystycznym stylem, jako jeden z nielicznych zawodników gra oburęcznie zarówno backhand, jak i forhand. W swoim tenisie stosuje wiele zagrań kombinacyjnych (loby, drop-szoty, zagrania wyrzucające) oraz z dużym wyczuciem operuje wolejem.

W 1989 zdobył juniorski tytuł w singlu na French Open, pokonując w finale Jareda Palmera z USA; zakończył rok jako nr 2 na świecie w rankingu juniorskim.

Pierwsze zwycięstwo tuniejowe w grze pojedynczej odniósł w 1997 w Lyonie; wygrana w turnieju w Ad-Dauha w styczniu 2000 (w finale poddał mecz z powodu kontuzji Rainer Schüttler) dała Francuzowi pierwszą w historii pozycję lidera nowego rankingu tenisowego - Champions Race (uwzględniającego wyniki tylko z aktualnego sezonu). Santoro jest jednym z najskuteczniejszych zawodników w turniejach rozgrywanych w krajach arabskich - wygrał także w Dubaju w 2002, ponadto przegrał finał w Dubaju w 1993 oraz w Ad-Dauha w 1998.

W styczniu 2006 po raz pierwszy w karierze dotarł do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego w grze pojedynczej - Australian Open.

Pod koniec lat 90. zaczął odnosić znaczące sukcesy w grze podwójnej, początkowo w parze z Olivierem Delaître, następnie z Michaelem Llodrą. Z Delaître awansował po raz pierwszy do tunieju Masters deblistów (czołowe osiem par świata), gdzie Francuzi dotarli do półfinału (1998). W parze z Llodrą dwukrotnie triumfował w wielkoszlemowym Australian Open, 2003 i 2004, wygrał również turniej z serii mistrzowskiej w paryskiej hali Bercy (2002) oraz także występował w deblowym Mastersie (finał w 2003, zwycięstwo w 2005).

Reprezentant Francji w Pucharze Davisa w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa w 1991 i 2001. W meczu finałowym 2001, przeciwko Australii, w parze z Cédricem Piolinem odniósł zwycięstwo nad parą Lleyton Hewitt/Patrick Rafter. W sezonie 1991 nie brał udziału w meczu finałowym, ale miał swój udział w awansie Francji do decydującego meczu (debiutował w meczu ćwierćfinałowym z Australią, w którym odniósł jedno zwycięstwo i poniósł porażkę w grze pojedynczej, następnie wniósł do dorobku drużyny dwa zwycięstwa singlowe w półfinale z Jugosławią).

Spis treści

1 Wygrane Turnieje
2 Finały Turniejów
- 2.1 gra pojedyncza (6)
- 2.2 gra podwójna (18)
3 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wygrane Turnieje

[edytuj] gra pojedyncza (5)

Lp	Rok	Turniej	Finalista	Wynik
1.	1997	Lyon	Tommy Haas	6/4 6/4
2.	1999	Marsylia	Arnaud Clément	6/3 4/6 6/4
3.	2000	Ad-Dauha	Rainer Schüttler	3/6 7/5 3/0 krecz
4.	2002	Dubaj	Younes El Aynaoui	6/4 3/6 6/3
5.	2007	Newport	Nicolas Mahut	6/4 6/4