Artyleria lekka

Z Wikipedii

Artyleria lekka - dawniej, artyleria wyposażona w armaty o kalibrze do 90 mm i haubice kalibru do 130 mm^[1]. Służyła do bezpośredniego wspierania wojsk na polu walki (artyleria bezpośredniego wsparcia) i w związku z tym była przystosowana zarówno do prowadzenia ognia na wprost jak i pośredniego. Działa artylerii lekkiej miały dużą szybkostrzelność, ale niewielką donośność i silę wybuchu pocisków. Działa artylerii lekkiej miały początkowo ciąg konny, później głównie mechaniczny, a w czasie II wojny światowej powstały także samobieżne działa artylerii lekkiej.

Obecnie podział na artylerię lekką, średnią, ciężką i wielkiej mocy nie jest stosowany.^[2]

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, s. 36. ISBN 83-11-07275-2. 
2. ↑ Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1979, ss. 22-23. ISBN 83-11-06229-3.