Haubica
Z Wikipedii
Haubica – działo kalibru od około 75 mm wzwyż, o krótkiej lufie (od 10 do 30 kalibrów) i małej prędkości początkowej pocisku, przeznaczone głównie do strzelania stromotorowego. Stosowana przede wszystkim do prowadzenia ognia do celów ukrytych (znajdujących się w ukryciu) lub zakrytych (za przeszkodami). Dzięki zastosowaniu zmiennych ładunków miotających jest możliwe dokonanie zmiany stromości toru lotu pocisku i donośności strzelania przy tym samym (stałym) kącie podniesienia.
[edytuj] Historia
Na początku XX wieku broń ta wykorzystywana była głównie do burzenia fortyfikacji, następnie do zwalczania celów będących w ukryciu. Powszechnie stosowana zarówno w I, jak i II wojnie światowej.
[edytuj] Współczesność
Najczęściej spotykane haubice posiadają kaliber 105, 122, 152, 155 i 203 mm. Znane są haubice opancerzone oraz (i) samobieżne (na samobieżnych podwoziach, najczęściej gąsienicowych), przystosowane do pokonywania przeszkód wodnych; nieopancerzone, ciągnione haubice o okrężnym ostrzale, przystosowane do przerzutu transportem powietrznym, wykorzystywane są przez wojska powietrznodesantowe.
