Artyleria nadbrzeżna
Z Wikipedii
Artyleria nadbrzeżna - rodzaj artylerii wyposażonej w działa lub rakiety przeznaczony do obrony baz morskich, portów handlowych, ważnych ośrodków administracyjnych i gospodarczych, przejść morskich (np. cieśnin) oraz ważnych odcinków wybrzeża morskiego. Dzieli się na:
- Artylerię nadbrzeżną ruchomą - mająca na wyposażeniu działa, wyrzutnie rakietowe mobilne (kolejowe, holowane, samobieżne). Charakterystycznymi cechami tego rodzaju artylerii są: wysoka gotowość bojowa, duża żywotność - łatwość rozśrodkowania, łatwe maskowanie przy wykorzystaniu topografii terenu, duża efektywność ognia dzięki możliwości jej szybkiego przerzutu i ześrodkowania. Używana i rozwijana jest do dzisiaj w postaci artylerii lufowej (np. PzH 2000) i rakietowej.
- Artylerię nadbrzeżną stałą (wieżową, półwieżową, tarczową i odkrytą) - ze względu na montaż dział w betonowych lub skalnych schronach dotychczas była uważana za bardzo odporną na oddziaływanie nieprzyjaciela, zwykle również była bardzo umiejętnie maskowana. Artyleria tego rodzaju służyła również do ochrony zagród minowych, przybrzeżnych linii komunikacyjnych i obrony przeciwdesantowej. Obecnie wypierana jest przez baterie pocisków rakietowych. Stałe baterie artylerii nadbrzeżnej pozostały jedynie w krajach o bardzo specyficznym długim wybrzeżu (bardzo rozwinięta skalista linia brzegowa, obecność szkierów np.: Finlandii i Szwecji). Wszystkie inne zostały zniszczone częściowo lub całkowicie.
Artylerię nadbrzeżną lufową można podzielić również na:
- dużego kalibru - kiedyś służąca do walki z dużymi opancerzonymi okrętami, współcześnie wyparta przez kierowane pociski rakietowe,
- średniego kalibru - do zwalczania lekkich sił marynarki wojennej nieprzyjaciela,
- małego kalibru - zwalczającą małe okręty np.: okręty desantowe, kutry rakietowe i torpedowe.
