Bastylia
Z Wikipedii
Bastylia (fr. la Bastille) – zamek wybudowany pod Paryżem, w latach 1370–1383, jako część jego umocnień, w celu obrony bramy Św. Antoniego. Słowo la bastille w wolnym tłumaczeniu oznacza każdy zamek tuż za rogatkami miasta i jest mniej więcej odpowiednikiem polskiego słowa "barbakan".
Z upływem czasu Paryska Bastylia straciła swe znaczenie obronne. W XVII w. stała się ciężkim więzieniem. Pierwotnie zamek posiadał cztery wieże, za panowania Ludwika XVI został rozbudowany o kolejne cztery wieże.
14 lipca 1789 r. w czasie zamieszek, rozpoczynających rewolucję francuską, zamek został zdobyty przez lud paryski i jako symbol ucisku w czasie późniejszym zburzony. Choć samo zdobycie Bastylii trudno uznać za jakiś wielki sukces rewolucjonistów – twierdzy bronili głównie żołnierze-weterani (niektórzy inwalidzi; ci, którzy przeżyli, zostali zamordowani), a uwolniono zaledwie kilku więźniów (czterech fałszerzy, hrabiego oskarżonego o kazirodztwo i dwóch szaleńców), to jednak miało ono wymiar ważnego symbolu i zostało później zmitologizowane w rewolucyjnej ikonografii.[1]
Dzień 14 lipca do dziś jest we Francji świętem narodowym i jest co roku hucznie obchodzony.
Bardziej znani więźniowie Bastylii:
- Człowiek w żelaznej masce
- Wolter
- Markiz de Sade
- René Auguste Constantin de Renneville
- Charles de Valois, diuk Angoulême
- Hugues Aubriot
- Louis François Armand du Plessis, diuk Richelieu
- Pierre François de Rigaud, markiz Vaudreuil-Cavagnal
- Marguerite De Launay, baronowa Staal
- James Douglas, 4. earl of Morton
- François Henri de Montmorency-Bouteville, diuk Luksemburga
- François de La Rochefoucauld
- Jacques Pierre Brissot
- Charles François Dumouriez
- Roger de Rabutin, hrabia Bussy
- John Vanbrugh
[edytuj] Przypisy
- ↑ Andrzej Cisek, "Kłamstwo Bastylii", Gdańsk 2006 ISBN 83-89929-57-0
