Batyskaf
Z Wikipedii
Batyskaf (gr. bathos - głębokość i skaphos - statek) - statek podwodny z własnym napędem przeznaczona do badań głębinowych.
Zasadą budowy batyskafu jest to, ze składa się z dwóch, połączonych ze sobą części. Pierwszą z nich jest kabina załogi: Stosunkowo mała, w kształcie kuli, odlewana (w pierwszym batyskafie) lub kuta ze stali wysokiej jakości. Musi wytrzymać ciśnienie na głębokości do jakiej została zaprojektowana (max 120 MPa czyli 1,20 T/cm2) i zapewnić środowisko do życia i pracy załogi. Ze względu na trudności technologiczne i wagę, mieści nie więcej niż 2-3 ludzi. Drugą z zasadniczych części jest pływak, zapewniający batyskafowi odpowiednią wyporność. Jest o wiele większy od kabiny, wypełniony benzyną (żeby przeciwdziałać zgnieceniu przez ciśnienie wody). Ponieważ ciśnienie wody jest równoważone ciśnieniem benzyny, konstrukcja pływaka może być o wiele słabsza niż kabiny. Batyskaf jest też wyposażony w zbiorniki z balastem, urządzenia pozwalające na kontrolowane zrzucanie balastu lub benzyny dla manewrowania w pionie, silniki elektryczne ze śrubami, pozwalające na przemieszczanie batyskafu w poziomie, oświetlenie oraz przyrządy kontrolne i sprzęt naukowy. Zasilanie zapewniają baterie akumulatorów.
Wynalazcą batyskafu był Szwajcar August Piccard. Pierwszy batyskaf został zbudowany przez niego w Belgii. Był to napędzany silnikiem elektrycznym 2 FNRS.
Drugim batyskafem Piccarda był Trieste. W 1957 kupiła go Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych. 23 stycznia 1960 Trieste dotarł do najgłębszego punktu na Ziemi - Głębi Challengera, znajdującego się w Rowie Mariańskim (głębokość - 10 912 metrów).
Obecnie, w związku z rozwojem robotyki, batyskafy są zastępowane przez zdalnie sterowane pojazdy podwodne o charakterze robotów.
