Bawarskie Prawo Czystości

Z Wikipedii

Bawarskie Prawo Czystości (niem. Reinheitsgebot) – historyczna norma prawna z zakresu browarnictwa.

Bawarskie Prawo Czystości zostało ogłoszone 23 kwietnia 1516 w Ingolstadt. Autorami zarządzenia byli bawarscy książęta Wilhelm IV i jego młodszy brat Ludwik X. Prawo dotyczyło składników, jakich wolno używać do warzenia piwa. Zgodnie z Reinheitsgebot, do warzenia piwa wolno używać jedynie słodu jęczmiennego, wody źródlanej i chmielu. Przepis w niezmienionej formie obowiązywał na terenie Bawarii i Badenii-Wirtembergii do końca XX w., ponadto w znacznej mierze na nim oparto przepisy warzelnicze w całych Niemczech i poza nimi.

W 1987 r. w ramach otwarcia europejskiego rynku piwnego Reinheitsgebot został unieważniony przez UE, jednak wiele browarów, głównie ze względów marketingowych, nadal deklaruje, że produkuje piwo zgodnie z nim.

Według orzeczenia Federalnego Sądu Administracyjnego ^[1] piwo zawierające cukier jest takim samym piwem jak inne gatunki tego napoju. Sąd administracyjny uznał, że czas zmienić przepisy, gdyż nie służą ochronie zdrowia konsumentów, a ich znaczenie sprowadza się do „zachowania tradycji”. Orzeczenie zapadło w wyniku skargi złożonej przez browar w Neuzelle niedaleko Frankfurtu na Odrą, produkującego odmianę ciemnego, słodzonego piwa o nazwie Schwarzer Abt. Właściciel browaru zabiegał od ponad 10 lat w postępowaniach sądowych o prawo nazywania swojego produktu piwem.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Tekst oryginalny (de)

To jest tylko zalążek artykułu związanego z napojami. Jeśli możesz, rozbuduj go.