Beginaż
Z Wikipedii
Beginaż (nid. begijnhof, fr.béguinage) – miejsce gdzie mieszkały beginki. Beginaże powstawały głównie w średniowieczu. Najczęściej spotyka się beginaże na terenie północnej i północno-wschodniej Francji, Belgii, Holandii oraz zachodnich i północno-zachodnich Niemiec.[1]
Zwykle jest to zespół niewielkich domków z małym kościołem lub kaplicą i szpitalem, w pobliżu szpitala znajdował się dom matki przełożonej. Beginaż otoczony był murem, w którym znajdowała się jedna lub więcej bram, łączące beginaż z miastem. W beginażu znajdowały się zwykle także: izolatka dla zakaźnie chorych, stajnia, kurnik, browar, ogrody i łąka. Domy w beginażu mogły być jedno- lub wieloosobowe (te dla mniej zamożnych beginek i nowicjuszek). Kiedy kobieta została przyjęta do grona beginek i było ją na to stać mogła wynająć lub kupić jeden z domów należących do wspólnoty. Po jej śmierci dom ponownie stawał się własnością wspólnoty beginek.[2]
Początkowo beginaże powstawały poza murami miasta, ale po soborze trydenckim kościół zalecił włączenie klasztorów i begnaży w granice miast, tak zrobiono z beginażami w wielu miejscach, np. w Brugii, Gandawie, Lier, Herentals, Lowanium, Diest, Brukseli, Dendermonde, Hasselt, Mechelen i Tienen, niektóre, jak np. bieginaż w Sint-Truiden nadal znajdują się poza murami miasta. Część beginaży ma wewnętrzny, trójkątny lub prostokątny, dziedziniec (np. beginaże w Aarschot, Herentals, Turnhout, Hasselt, Hoogstraten, Anderlecht, Oudenaarde, Aalst, Dendermonde i Diksmuide). W innych domy budowane były w dwóch rzędach wokół trawiastego placu (np. w Tienen, Antwerpii, Sint-Truideni Kortrijk).[3]
[edytuj] Znane beginaże
Belgia
- Antwerpia
- Brugia
- Dendermonde
- Diest
- Diksmuide
- Gandawa (Sint-Elisabethbegijnhof, Sint-Amandsbergbegijnhof i Onze-Lieve-Vrouw Ter Hoye)
- Hoogstraten
- Kortrijk
- Lier
- Lowanium (mały i duży)
- Mechelen (mały i duży)
- Sint-Truiden
- Turnhout
- Tongeren
Inne kraje
