Benedykt VIII

Z Wikipedii

Benedykt VIII

Imię łacińskie	Benedictus VIII.
Data wyboru	18 maja 1012
Imię i nazwisko	Teofilatto di Tuscolo
Urodzony	ok. 980
Zmarł	9 kwietnia 1024

Benedykt VIII, właśc. Teofilatto di Tuscolo (zm. 9 kwietnia 1024 w Rzymie), papież od 18 maja 1012.

Data narodzin nieznana, umarł 9 kwietnia 1024 roku. Benedykt VIII był pierwszym z trzech papieży wywodzących się z rodu Tuskulum. Będąc synem Grzegorza, księcia Tuskulum i bratem Jana XIX, został siłą osadzony na tronie papieskim w dniu 18 maja 1012 roku.

Aby uniemożliwić przejęcie tronu papieskiego przez antypapieża Grzegorza VI – kandydata konkurencyjnego rodu Krescencjuszy, Benedykt VIII użył siły militarnej. Wtedy jego brat, późniejszy papież Jan XIX, przejął władzę cywilną w Rzymie.

Benedykt VIII był bardzo aktywny na arenie politycznej w czasie swojego pontyfikatu. 14 lutego 1014 roku koronował w bazylice św. Piotra króla niemieckiego Henryka II na cesarza. Przyrodniego brata cesarza konsekrował na arcybiskupa Rawenny. W ten sposób zyskał sobie przychylność świeckiego władcy ówczesnej Europy. Zawarł rozejm z Normanami, atakującymi od południa. Przy pomocy wojsk z Pizy i Genui dokonał także pogromu Saracenów w północnej Italii i w 1016 wyzwolił Sardynię.

Kiedy wojska bizantyjskie zaatakowały Italię, udał się po pomoc do Niemiec, do cesarza Henryka II. Po drodze poświęcił katedrę w Bambergu, (gdzie z cesarzem Henrykiem spędził Wielkanoc) i odwiedził klasztor i grób sw. Bonifacego w Fuldzie. Pojawienie się papieża w Niemczech było tak wielkim wydarzeniem, że cesarz ponowił Privilegium Ottonianum, uroczyście potwierdzając donacje Pepina i Karola Wielkiego. Dodał także nowe ziemie do Państwa Kościelnego, dzięki czemu obejmowało ono już niemalże cały Półwysep Italijski. Cesarz ruszył z odsieczą, jednakże nie doszło do ostatecznej konfrontacji.

Papież Benedykt VIII razem z cesarzem w 1022 roku zwołał synod w Pawii, gdzie potępiono symonię i bardzo surowo zakazano zawierania małżeństw duchownym. Henryk II poparł te ustalenia i wprowadził je jako prawo obowiązujące w całym cesarstwie. Podyktowane to było troską o to, by dobra kościelne nie były dziedziczone przez potomstwo duchowieństwa. Papież stał również na straży prymatu biskupa Rzymu w sprawach dyscyplinarnych. Benedykt VIII czynnie zaangażował się w sprawy związane z reformą życia monastycznego, realizowaną przez Kongregację Kluniacką, założoną w roku 910 przez księcia Wilhelma Akwitańskiego. On to wprowadził zwyczaj śpiewania pieśni religijnych podczas sprawowania Mszy św. Benedykt VIII uchodził za energicznego, przewidującego, zdecydowanego w działaniu. Należał do sprawnych administratorów o zacięciu wojskowym. Podejmował wiele wypraw wojennych, które miały na celu powiększenie terytorium Państwa Kościelnego.^{[potrzebne źródło]}

Warto jest również nadmienić, że postać Benedykta VIII wiąże się z osobą Bolesława Chrobrego. Ostatnie lata panowania władcy Polski stanowią po dziś dzień niemal nieprzeniknioną tajemnicę. Na podstawie skromnych wskazówek można wysnuć hipotezę, że w okresie między 1018 a 1024 r., być może ok. 1022 r. doszło w Polsce Bolesława Chrobrego do jakiś wewnętrznych zamieszek. Można się domyślać, że w związku z tymi zamieszkami miało miejsce osłabienie państwa polskiego. Wskazywałoby to na fakt, że w 1022 r. książę ruski Jarosław uderzył na pograniczny Brześć nad Bugiem. Stłumienie zamieszek wewnętrznych oraz sprzyjające okoliczności polityczne stworzyły Bolesławowi możliwość zrealizowania wieloletnich dążeń do osiągnięcia korony królewskiej. Dopóki jednak żył Henryk II i papież Benedykt VIII, Bolesław nie mógł myśleć o uzyskaniu tego zaszczytu. Tymczasem zmarł cesarz i papież roku pańskiego 1024. Tak więc w tym roku powstała w Rzymie sytuacja, w której władca Polski mógł liczyć na koronę. Zabiegi Chrobrego o koronę odniosły skutek i w 1025 roku (przed czerwcem) doszło do koronacji księcia polskiego.