Beri-beri

Z Wikipedii

Cierpiący na beri-beri mieszkaniec południowo-wschodniej Azji, zdjęcie z poczatków XX wieku.

Choroba beri-beri – skrajna forma awitaminozy (ściślej — hipowitaminozy) na skutek niedoboru witaminy B₁.

Witamina B₁ odgrywa istotną rolę w przemianie węglowodanów - umożliwia prawidłowe spalanie glukozy. Przy niedoborze witaminy B₁ wskutek niecałkowitego spalania glukozy gromadzi się w ustroju toksyczny kwas pirogronowy, który powoduje uszkodzenie najwrażliwszych tkanek ustroju - nerwów i śródbłonków włośniczek, porażenia mięśni okoruchowych. W rezultacie dochodzi do zapalenia wielonerwowego (polineuropatia), porażeń, zaników mięśni. Ponadto występują obrzęki kończyn, twarzy i tułowia, brak łaknienia i wybarwienia skóry oraz liczne zaburzenia psychiczne. Dawniej, choroba beri-beri występowała u ludzi odżywiających się wyłącznie białym, łuskanym ryżem. Obecnie występuje wyjątkowo rzadko. Leczenie witaminą B₁ i dietą wysokowitaminową.^[1]

Podczas badań nad chorobą beri-beri Kazimierz Funk wykrył i wyodrębnił w 1911 w otrębach ryżowych substancję, której brak wywołuje tę chorobę. Odkrytą substancję nazwał witaminą, tworząc podstawy nauki o witaminach.^[2]

Przypisy

Zobacz też

• Zespół Wernickiego-Korsakowa

Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii!
Wikiprojekt: Nauki medyczne • Portal: Nauki medyczne