Białczańska Przełęcz

Z Wikipedii

W chmurach Lodowy Szczyt, a na pierwszym planie Owcza Przełęcz, Owcze Turniczki i Białczańska Przełęcz po prawej na dole (dokładniejszy opis)

Białczańska Przełęcz, Niżnia Białczańska Przełęcz (słow. Bielovodské sedlo, Bielovodské sedlo Nižné, 2024 m n.p.m.) – przełęcz tatrzańska w Żabiej Grani (Žabí hrebeň) pomiędzy Owczymi Turniczkami (Ovčie vežičky, 2040 m n.p.m.) a Żabimi Wrótkami (Žabie vrátka, 2085 m n.p.m.).

Dwa siodła Białczańskiej Przełęczy, z których głównym jest siodło północne, rozdziela Białczańska Kopka (Bielovodsky hrb), niewielka turniczka o wysokości 2045 m n.p.m. Południowe siodło Białczańskiej Przełęczy od Żabich Wrótek oddziela kilka ostrych turniczek, z których najokazalsza jest Zadnia Białczańska Baszta (Zadná bielovodská bašta, ok. 2105 m n.p.m.), nazywana także Czubą nad Żabimi Wrótkami (Kopa nad Žabími vrátkami).

Przejście przez przełęcz należało do łatwych połączeń Doliny Rybiego Potoku (Dolina Rybieho potoka) z Doliną Żabich Stawów Białczańskich (Žabia Bielovodská dolina). Obecnie leży na granicy polsko-słowackiej i nie prowadzi tam żaden znakowany szlak turystyczny.

Przełęcz była znana od dawna juhasom i koźlarzom, a później turystom.

Pierwsze odnotowane przejścia turystyczne:

• latem – Edward Janczewski – 25 lipca 1909
• zimą – Jan Alfred Szczepański – 28 stycznia 1925