Bieriozowo

Z Wikipedii

Bieriozowo ros. Берёзово
Herb miasta (z 1785 r.)
Państwo	Rosja
Jednostka administracyjna Federacji Rosyjskiej	Chanty-Mansyjski Okręg Autonomiczny - Jugra
Liczba ludności (1 stycznia 2005 r.)	6.930
Współrzędne geograficzne	63°55' N 65°'07 E
Strefa czasowa	4 rosyjska strefa czasowa, czas moskiewski+2, UTC +5:00

Mienszykow na wygnaniu w Bieriezowie - obraz Wasilija Surikowa, 1888, Galeria Trietiakowska

Bieriozowo (ros. Берёзово) osiedle typu miejskiego w Rosji, w Chanty-Mansyjskim Okręgu Autonomicznym - Jugrze, ośrodek administracyjny Rejonu Bieriozowskiego.

Miasto leży nad rzeką Północna Sośwa, ok. 42 km. od jej ujścia do Obu.

[edytuj] Ludność

Miasto liczy 6.930 mieszkańców (stan na 1 stycznia 2005 r. Jak w wielu niewielkich osadach w ostatnich latach jego populacja zmniejsza się (w 2002 r. zamieszkiwało w nim 7.085 osób). Większość populacji stanowią Rosjanie i inni europejscy osadnicy; niewielką grupę stanowią też rdzenni mieszkańcy okręgu - Chantowie i Mansowie.

[edytuj] Historia

Bieriozowo zostało założone jako pierwsze rosyjskie osiedle na terenach obecnego Chanty-Mansyjskiego Okręgu Autonomicznego - Jugry w 1593 r., na miejscu starego chantyjskiego grodu Sugmut-Basz, inaczej zwanego Chałumo-Sugmut co w przekładzie oznacza "brzozowy gródek". Początkowo miasto nosiło miasto nazwę Bieriezow (ros. Берёзов) i było ufortyfikowanym osadą położoną 1.100 km. na północ od najbliższego innego rosyjskiego punktu osadniczego w zachodniej Syberii - Tobolska.

Miasto przez długi czas było miejscem zesłań politycznych. W 1729 r. zmarł tutaj dawny faworyt cara Piotra I a następnie carycy Katarzyny I - Aleksander Mienszykow, zesłany do Bieriezowa przez ich następcę, zaś w 1730 r. uwięziono tu wraz z rodziną rywala księcia Wasilija Dołorukowa. Także w Bieriozowie zmarł w 1747 r. zesłany tu 5 lat wcześniej wraz z żoną generał Heinrich J. F. Ostermann. W XIX do Bieriezowa zsyłano m.in. dekabrystów, zaś w XX w. - rewolucjonistów.

W latach 1719 i 1808 miasto spłonęło doszczętnie w wyniku pożaru, zaś pożar z 1887 r. zniszczył znaczną część osady.