Bitwa pod Falaise

Z Wikipedii

Bitwa pod Falaise (Operacja Totalize) - bitwa stoczona w dniach 7-22 sierpnia 1944 podczas operacji sił sprzymierzonych zmierzających do przełamania obrony niemieckiej w północnej Francji i wyjścia na linię Renu. Do starcia doszło w rejonie miasteczka Falaise w Normandii, gdzie niemieckie jednostki pancerne zostały zaatakowane przez jednostki polskiej 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Stanisława Maczka. Polska dywizja wchodziła w skład 2 Korpusu Kanadyjskiego. W powojennej historiografii anglojęzycznej stało się to przyczyną przypisywania wszystkich sukcesów Kanadyjczykom i całkowitego pomijania roli Polaków.

Spis treści 1 Bitwa 1.1 1 faza bitwy 1.2 2 faza bitwy 1.3 3 faza bitwy 2 Po bitwie 3 Straty 4 Przypisy 5 Zobacz też: 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Bitwa

[edytuj] 1 faza bitwy

7 sierpnia została rozlokowana w rejonie drogi Caen-Falaise z zadaniem zdobycia miasta Falaise. Dobrze przygotowana obrona niemiecka spowodowała ciężkie straty wśród wojsk nacierających podczas szturmu 8 sierpnia. W ich wyniku natarcie dywizji załamało się (10 sierpnia).

Działania wojsk alianckich, a w szczególności 1 Armii Kanadyjskiej, doprowadziły do częściowego okrążenia wojsk niemieckich. Korytarz, przez który mogły się wycofać w głąb Francji zawęził się do mniej niż 30 kilometrów. Zadanie zaryglowania tej luki powierzono 1 Dywizji Pancernej.

[edytuj] 2 faza bitwy

Dywizja sforsowała rzekę Dives, po czym 3 Brygada Strzelców w ciężkich walkach (17-18 sierpnia) zajęła miasteczko Chambois leżące na drodze wycofującego się Wehrmachtu. W tym czasie pozostałe jednostki dywizji stoczyły zwycięską walkę o wzgórza Mont Ormel i wzgórze 262.

[edytuj] 3 faza bitwy

Polskie jednostki zostały jednak zaskoczone silnym kontratakiem 2 Korpusu Pancernego SS^[1]. Niespodziewany atak od tyłu sprawił że bezpowrotnie utracono jedno ze wzgórz co umożliwiło wydostanie się części sił niemieckich która porzuciła ciężki sprzęt. Pomimo intensywnego ostrzału i ponawianych desperackich szturmów, 1 Dywizji Pancernej udało się utrzymać pozostałe pozycje aż do zluzowania 21 sierpnia^[2] przez wojska kanadyjskie, dotychczas zatrzymane m.i. przez 9. SS-PzD na wzgórzu 240.

[edytuj] Po bitwie

Bezpośrednio po zluzowaniu, 1 Dywizja Pancerna przeszła do pościgu za wycofującymi się wojskami niemieckimi. Z kotła udało się wydostać 1, 2, 9 Dywizji Piechoty, 12 Dywizji Pancernej SS, Dywizji Pancernej ,,Lehr", oraz 2, 9, i 116 Dywizjom Pancernym (w sumie około między 20 a 50 tysięcy żołnierzy), jednak straty w ludziach i sprzęcie sięgały 70% stanu.

[edytuj] Straty

W kotle pod Falaise rozbiciu uległy niemieckie 326, 353, 363, 271, 276, 277 i 89 Dywizje Piechoty. Straty Wehrmachtu szacuje się na 40 000 wziętych do niewoli, 10 do 30 tysięcy zabitych i ciężko rannych.

Polska 1 Dywizja Pancerna wzięła 5113 jeńców, zniszczyła 55 czołgów, 44 działa polowe, 38 samochodów pancernych i 207 pojazdów mechanicznych, tracąc przy tym 325 zabitych, 1002 rannych i 114 zaginionych. Zniszczeniu uległo też około 80 czołgów.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ [1]
2. ↑ [2]

[edytuj] Zobacz też:

• 1 Dywizja Pancerna
• historia Wojska Polskiego
• II wojna światowa
• dywizje polskie

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Bitwa pod Falaise na stronie memorial-montormel.org (en) (fr)
• Monografia bitwy pod Falaise
• Zamknięcie kotła Falaise pod Chambois 19 sierpnia 1944 r. - poprawka do literatury