Bitwa pod Trzebnicą
Z Wikipedii
Bitwa pod Trzebnicą – stoczona została 13 maja 1433 roku. W 1433 r., podczas wojny polsko-krzyżackiej zebrane zwłaszcza z terenu Śląska wojska husyckie pod dowództwem Jana Čapka, wspólnie z siłami polskimi, najechały i spustoszyły należącą do Zakonu Krzyżackiego Nową Marchię i Pomorze Gdańskie, docierając aż do Bałtyku.
Udział husytów w wyprawie miał kluczowe znaczenie dla sytuacji na Śląsku, gdzie pozostałe, nieliczne oddziały husyckie dowodzone przez księcia głogóweckiego Bolka V Wołoszka oraz Piotra Polaka nie były w stanie przeciwstawić się rosnącemu w siłę obozowi antyhusyckiemu, w którego skład wchodzili między innymi biskup wrocławski Konrad Oleśnicki, książę raciborski Mikołaj V, książę oleśnicki Konrad V Kantner oraz książę brzeski Ludwik II. Osamotniony w walce Bolko Wołoszek zaczął ponosić klęski z książętami dolnośląskimi i bogatym mieszczaństwem, tracąc zdobyte wcześniej tereny Dolnego i Górnego Ślaska. Ostatecznie książę głogówecki został pokonany 13 maja 1433 r. w walnej bitwie pod Trzebnicą przez siły księcia raciborskiego Mikołaja. Do końca 1433 roku udało się Ślązakom przejąć większość zajmowanych przez husytów miast i zamków. 28 grudnia 1434 roku załoga husycka opuściła Niemczę, a w styczniu 1435 biskup wrocławski odzyskał Otmuchów i Wierzbno. Były to ostatnie ośrodki husyckie na Śląsku, poza ziemiami pozostającymi pod bezpośrednią władzą Bolka V.
[edytuj] Literatura
- Robert Primke, Maciej Szczerepa, Wojciech Szczerepa "Wojny Husyckie na Śląsku, Łużycach i Pomorzu", wyd. TECHNOL, 2007, strona 110.
- Zygmunt Boras "Książęta Piastowscy Ślaska", wyd. Ślaśk, 1974, strona 297.
