Black metal

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy stylu muzycznego. Zobacz też: Black Metal – album grupy Venom.

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Zespół blackmetalowy podczas koncertu w charakterystycznej stylistyce czerni i białym makijażu. Polski zespół Vesania w roku 2006.

Black metal – jeden z podgatunków metalu, powstały na początku lat 80. XX wieku w wyniku wpływów gatunku thrash metal na klasyczną formę heavy metalu.

[edytuj] Charakterystyka gatunku

Black metal muzycznie bazuje na brzmieniu silnie przesterowanych, często przechodzących w tremolo, szybkich, szesnastkowych partii gitar, w połączeniu ze skrzekliwym growlem oraz szybkimi partiami perkusji. Zauważalna jest także swoista powtarzalność motywów melodycznych oraz prostota kompozycyjna utworów. We wczesnej fazie rozwoju produkcje blackmetalowe charakteryzowały się kiepską produkcją i wręcz niechlujnym brzmieniem. W późniejszym okresie większość zespołów blackmetalowych zdecydowanie rozwinęła swoje umiejętności muzyczne i powróciła do korzeni muzyki metalowej.

W warstwie lirycznej dominują głównie motywy satanistyczne, antychrześcijańskie, pogańskie i okultystyczne. Rzadziej pojawia się tematyka wojenna, mizantropijna, czasem apokaliptyczna.

Jedną z form ekspresji gatunku jest tzw. corpse paint – specjalny rodzaj czarno-białego makijażu, który potęguje wrażenie demoniczności członków zespołów, jak również ma symbolizować barwy wojenne wojowników walczących z chrześcijaństwem.

W miarę upływu czasu ukształtowało się wiele odłamów black metalu, m.in. pagan metal, NSBM które bazują na spuściznie po Vargu Vikernesie z Burzum, który to obok treści satanistycznych, promował także treści narodowo-socjalistyczne.

[edytuj] Geneza

Od lewej: Blasphemer (gitara) i Maniac (śpiew), muzycy norweskiego zespołu blackmetalowego Mayhem, 20 października 2005

Pierwsze zespoły blackmetalowe to Venom (od którego albumu Black Metal wziął nazwę gatunek^[1]), Bathory, Hellhammer i następnie Celtic Frost; natomiast w latach 90. XX wieku były to głównie grupy skandynawskie (Burzum, Darkthrone, Mayhem, Gorgoroth, Immortal, Emperor, Satyricon, Marduk, Beherit).

Pomimo swych skandynawskich korzeni black metal zdołał się rozprzestrzenić po całej Europie, a nawet świecie, gdzie pomimo różnic stylistycznych wiele zespołów przyznaje się do grania tego właśnie gatunku muzyki. Spośród wielu zespołów pozaskandynawskich można wyróżnić przede wszystkim: Sarcófago z Brazylii, Absu z USA, Varathron z Grecji, Rotting Christ z Grecji, Blasphemy z Kanady, Enthroned z Belgii, Negură Bunget z Rumunii

[edytuj] Black metal w Polsce

Black metal dotarł do Polski we wczesnych latach 90. XX wieku. Pierwszymi przedstawicielami tego stylu były m.in. zespoły: Behemoth (który zadebiutował kasetą demo Return of the Northern Moon w 1992 roku), Graveland (również debiutujący w 1992 roku demem Necromanteion), Christ Agony (debiutujący w 1990) Arkona, Infernum, Xantotol czy Mysteries. Głównymi inspiracjami dla pierwszych zespołów była skandynawska scena blackmetalowa, a w szczególności tacy wykonawcy jak: Bathory, Mayhem, Darkthrone. Początkowe nagrania polskich zespołów blackmetalowych charakteryzowały się prymitywnymi kompozycjami i bardzo niską jakością nagrań.

Kolejne lata przyniosły wzrost liczby zespołów blackmetalowych, a także podział polskiej sceny. Część zespołów (np. Graveland, Fullmoon, Infernal War) upolityczniła swój przekaz (zespoły te skierowały się ku neonazizmowi, ukazując jego rzekome podstawy w kulturze dawnych ludów Europy i (neo)pogaństwie). Dla odróżnienia od reszty zwykło określać się je mianem NSBM. Pewna grupa zespołów (np. Arkona, Sacrilegium) oparła swój przekaz o etos wierzeń przedchrześcijańskich. Trzecia, wreszcie, część pozostała pod wpływem, często dość płytkiego, satanizmu lub okultyzmu (Besatt, Mastiphal). Spora część zespołów zaczęła zawierać w swej muzyce naleciałości innych gatunków. Odchodzono od typowego, surowego black metalu na rzecz death metalu (Behemoth) czy też stricte symfonicznych (Profanum) lub nawet awangardowych (Lux Occulta) rozwiązań. Obecnie polska scena blackmetalowa nie jest tak silna jak w latach 90., jednak nadal działa wiele zespołów i ciągle powstają nowe.

[edytuj] Kontrowersje

Black metal jest uważany za jeden z najbardziej kontrowersyjnych, ekstremalnych i szokujących nurtów w szeroko pojętej muzyce metalowej. Jego wykonawcy i fani byli przyczyną wielu kontrowersji, głównie w Norwegii.

Pierwsze szerzej nagłośnione, kontrowersyjne wydarzenia związane były z działalnością zespołu Mayhem. 8 kwietnia 1991 roku w małym domku położonym w lesie, niedaleko miasteczka Krakstad, wokalista grupy Dead odebrał sobie życie. Odurzony oparami nafty za pomocą bagnetu podciął sobie żyły. Dzieła dopełnił strzał w głowę ze strzelby myśliwskiej. Ciało muzyka jako pierwszy odnalazł Euronymous. Udał się on do najbliższego sklepu, w którym kupił aparat fotograficzny a następnie wykonał serię zdjęć zmasakrowanych zwłok. Zdjęcia te znalazły się na okładce bootlegu Dawn of the Black Hearts.

Kolejną głośną i szeroko komentowaną w mediach była działalność założonego przez Euronymousa na początku lat 90. XX w. stowarzyszenia Black Circle. Stowarzyszenie to dzieliło się na dwie części: "Inner Circle" stanowiło 12 osób, m.in. muzycy Mayhem, Burzum, Darkthrone, Emperor. Druga część nazywała się "Outer Circle" i stanowili ją fani wyżej wymienionych zespołów. Organizacja wypowiedziała wojnę wtórnej (ich zdaniem) deathmetalowej scenie i grupom z nią związanym. Wielu muzyków zaczęło otrzymywać listy z pogróżkami, a podczas trasy koncertowej Deicide i Paradise Lost po Norwegii autobus z muzykami został zaatakowany przez członków "Outer Circle". Kolejny incydent związany był z wokalistą grupy Therion. 16–letnia Suuvi Prurunen za namową Varga Vikernesa podłożyła ogień pod drzwi domu muzyka. Wkrótce po tym wydarzeniu dziewczyna znalazła się w szpitalu psychiatrycznym. W czasie krótkiej działalności Black Circle za sprawą tej organizacji w Norwegii spłonęło trzynaście kościołów (nieoficjalne dane mówią o znacznie większej liczbie). Kresem istnienia stowarzyszenia stała się śmierć jego inicjatora – Euronymousa, który został zamordowany w brutalny sposób za rzekomo prokomunistyczne sympatie przez Varga Vikernesa, preferującego zresztą mocno nazistowskie poglądy, skazanego później na 21 lat pozbawienia wolności, najwyższą karę, jaką przewiduje norweskie prawo. Po aresztowaniu Vikernesa w Norwegii nasiliło się zjawisko podpalania kościołów, o co posądza się fanów skupionych wokół aresztowanego muzyka.

W Polsce najwięcej kontrowersji związanych z nurtem black metal wywołał zespół Gorgoroth, który przyjechał z Norwegii do Krakowa w 2004 roku w celu nagrania swojego oficjalnego DVD. Muzycy przyozdobili scenę zwłokami martwych zwierząt, w tym nabitymi na pale odrąbanymi baranimi głowami oraz krzyżami, do których przywiązano nagie kobiety i mężczyznę. Jedna z dziewczyn wiszących na krzyżu zemdlała w czasie koncertu, jednak pomimo tego nie przerwano nagrań. Użyto dużej ilości syntetycznej krwi. Scena była odgrodzona od publiczności zasiekami z drutu kolczastego. Jako, że owo DVD nagrywano w krakowskim studiu TVP, sprawa bardzo szybko została nagłośniona w polskich mediach. Szukano odpowiedzi na pytanie w jaki sposób tak "skandaliczny" koncert mógł się odbyć w studiu publicznej telewizji i osób odpowiedzialnych za to. Ostatecznie rzecz skierowano do prokuratury, a zarzuty postawiono między innymi firmie Metal Mind Productions, organizatorowi nagrania.

[edytuj] Zobacz też

• zespoły grające black metal
• Unblack metal

[edytuj] Linki zewnętrzne

• blackmetal.pl – muzyka, recenzje, dyskusje

Przypisy