Bob Backlund

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl, formatowanie linków wewnętrznych, dokończyć tłumaczenie. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Bob Backlund (ur. 14 sierpnia 1950 roku) – były wrestler.

[edytuj] Lata 70 i 80

Bob od dzieciństwa trenował zapasy, i na uniwersytecie North Dakota State University, w 1971 roku zdobył Division II NCAA Championship w kategorii wagowej do 190 funtów. Backlund dołączył do WWWF, i 20 lutego 1978 zdobył najważniejszy tytuł – World Championa, pokonując "Superstar" Billy Grahama na sławnej arenie New York City's Madison Square Garden. Według Dave'a Meltzera, redaktora Wrestling Observer Newsletter, Bob został wybrany na mistrza przez Vincenta J. McMahona, który już wtedy szukał wrestlera przypominającego stylem i będącego młodsza wersją ówczesnej legendy – Jack Brisco/Jacka Brisco. Backlund dostał rekomendacje Eddie Grahama i Sama Muchnicka, co wystarczyło Vincentowi do podjęcia takiej, a nie innej decyzji. Przez następne 6 lat Bob był posiadaczem tytułu mistrza wagi ciężkiej jeszcze trzykrotnie. W tym czasie wielokrotnie stawał do obrony tytułu, pokonując największych heelow federacji takich jak Pat Patterson, Don Muraco czy Greg Valentine. 30 listopada 1979 roku na gali w Japonii w Tokushima, Bob stracił tytuł w walce z Antonio Inokim. Jednak tydzień później, 6 grudnia na gali w Tokyo Dome Backlund odzyskał tytuł, jednak ówczesny prezydent WWF – Hisashi Shinma wydał decyzje jakoby walka pozostała nierozstrzygnięta, gdyż w czasie jej trwania interweniował Tiger Jeet Singh. Pas został oddany Inokiemu, który go nie przyjął przez co tytuł mistrzowski został zawieszony. 12 grudnia 1979 roku na gali w Madison Square Garden, Bob Backlund pokonał Bobby Duncuma, i zdobył tytuł mistrza świata po raz drugi w karierze. Po kontrowersyjnej walce z Gregiem Valentine 19 października 1981 roku na gali w Madison Square Garden, tytuł ponownie został zawieszony. 23 listopada 1981 roku Bob pokonał Grega Valentine w rematchu i po raz trzeci zdobył pas. Pomimo tych zmian pasa (porażka z Inokim, pokonanie Dumcuma i Valentine), w oficjalnych statystykach WWE Bob w tym okresie posiadał tytuł tylko jeden raz. W związku z tym zgodnie z oficjalnymi danymi Bob był mistrzem nieprzerwanie od roku 1978 do roku 1983. 28 czerwca 1982 roku na gali w Madison Square Garden, odbyła się walka w stalowej klatce pomiędzy Bobem Backlundem, a Jimmym Snuka. Pojedynek ten do dnia dzisiejszego jest uznawany jako jedna z najlepszych walk w klatce w historii wrestlingu. Godne odnotowania są również pojedynku title v. title z AWA World Champion – Nickiem Bockwinkelem, oraz z mistrzami NWA World Champion – Harley Racem, oraz Ric Flair/ Riciem Flairem.

Bob Backlund stacił tytuł, gdy Vincent K. McMahon przejął federacje ojca, i postanowił dać tytuł bardziej charyzmatycznemu i znanemu Hulk Hogan/Hulkowi Hoganowi. 26 października 1983 roku w wyniku "kontuzji" Boba Backlunda, Iron Sheik, z pomocą managera Arnolda Skaalanda pokonał przeciwnika i zdobył tytuł mistrza świata. Po porażne Vince McMahon poprosił Boba o zmiane charaktery na heelowego "punk rocka" wzorowanego na "Exotic" Adrianie Street'cie. Backlund nie zgodził się na to, i odszedł z WWF. Przez krótki okres Bob występował w federacji Pro Wrestling USA (które było połączoną galą AWA i NWA) i wyzwał do walki mistrza AWA – Rick Martel/Ricka Martela. Kilkanaście tygodni później Bob zakończył karierę wrestlera. Przez krótki okres występował w federacji Universal Wrestling Federation Herba Abramsa, biorąc udział na gali PPV – Beach Brawl w czerwcu 1991 roku. Wtedy pokonał gwiazdę federacji – Ivana Koloffa.

[edytuj] Powrót w 1992 roku

Przez kilka miesięcy Bob był trenerem zapasów w Bacon Academy w Colchester, CT. Pod koniec 1992 roku Backlund powrócił do WWF, po prawie 10-letniej nieobecności w imperium McMahona. Bob szybko zdobył popularność wśród młodych fanów, stając się jedną z ważniejszych postaci w World Wrestling Federation.

Na gali Rogal Rumble w 1993 roku Bob utrzymał się na ringu 60 minut i 10 sekund, co do roku 2004 było rekordem (pobił go Chris Benoit). Backlund po raz pierwszy pojawił się na najważniejszej gali roku – WrestleManii. Nie był to jednak udany występ, gdyż po niecałych 4 minutach został pokonany przez Scott Hall/Razor Ramona.

[edytuj] Mr. Bob Backlund

Latem 1994 roku Bob wziął udział w małych Feudzie pomiędzy "old generation vs. new generation", gdzie stanął do walki z Bret Hart/Bretem Hartem. Młoda gwiazda, jaką był Bret pokonała doświadczonego Backlunda.

Niedługo później, na gali Monday Night RAW, pojawił się Bob i nazwał się mistrzem świata, jako że Iron Sheik nie zdołał go spinnować podczas ich walki. Bob kontynuował występy w nowym gimmicku walcząc wyłącznie z młodymi gwiazdami WWF.

23 listopada 1994 roku na gali Survivor Series w San Antonio Bob po raz kolejny zdobył tytuł mistrza świata pokonując tym razem Breta Harta w walce "Sharpshooter vs. Chicken Wing" submission match. Bob wygrał z nieoczekiwaną pomocą matki Breta – Helen, która poddała syna. Bret nie poddawał się, pomimo że przez 7 minut miał założoną akcje Chicken Wing.

Bob nie nacieszył się długo tytułem mistrza świata, gdyż już 26 listopada na gali w Madison Square Garden, a więc w tej, w której osiągał swoje największe sukcesy w latach 70. i 80., stanął do walki z Dieselem (Kevin Nash/Kevinem Nashem). Diesel po rozpoczęciu walki wykonał swoją akcję kończącą (Powerbomb) i spokojnie wyliczył mistrza zdobywając tytuł. Cały pojedynek trwał tylko 8 sekund. Przez wiele następnych tygodni fani widząc Backlunda krzyczeli "Eight seconds! Eight seconds!".

Po przegranej walce Bob pojawiał się i walczył w federacji sporadycznie i nigdy już nie osiągnął wysokiej pozycji Main Eventera. Ostatnia walka w WWF, w której Bob wziął udział odbyła się na gali WrestleMania XI, 2 kwietnia 1995 roku z Bretem Hartem w stypulacji "I Quit" Match. Bob przegrał tą walkę, jednak wiele osób do dzisiaj twierdzi ze nie powiedział on podczas walki "I Quit" przez co przegrać nie powinien. Jego krzyk do mikrofonu, sędzia specjalny, którym był "Rowdy" Roddy Piper uznał jako poddanie się.

Po Wrestlemanii rozpoczął się angle, w którym Bob miał startować do wyborów prezydenckich w USA. Fani jednak tego scenariusza nie przyjęli i po kilku tygodniach został on zdjęty z anteny.

W latach 1996 i 1997 Bob pojawiał się okazjonalnie jako manager, dołączył między innymi do Irona Sheika, który był managerem Sultana.

Bob powrócił na ring na początku roku 2000 na gali Rogal Rumble. Po tej gali na kilka miesięcy został managerem mistrza zarówno Europy jak i Interkontynentalnego – Kurt Angle/Kurta Angle. Angle wyrzucił Boba po tym, jak dowiedział się, że to on był odpowiedzialny na ustawienie go do walki Two Falls Match na gali Wrestlemania 2000 – przeciwko Chrisowi Benoit i Chris Jericho/Chrisowi Jericho, w której stawką były oba pasy mistrza.

Zainspirowany anglem z 1995 roku, w którym kandydował do foleta prezydenckiego USA, Bob wziął udział w wyborach w stanie Connecticut. Startował po stronie republikanów, jednak kongresmanem nie został. Dzisiaj Bob Backlund zajmuje się pożyczkami pieniężnymi w Connecticut.

Ulubione akcje:

• Crossface Chickenwing,
• Backlund Bridge,
• Atomic Spinecrusher

Był Managerem:

• The Sultan
• Kurt Angle

Zdobyte tytuły:

National Wrestling Alliance

• 1-Time NWA Florida Tag Team Champion (/Steve Keirn)
• 1-Time NWA Georgia Tag Team Champion (/Jack Brisco)
• 1-Time NWA Missouri Heavyweight Champion
• 1-Time NWA Western States Champion

Pro Wrestling Illustrated

• PWI uplasowało go na 7 miejsu w 500 best singles wrestlers of the "PWI Years" w 2003.
• 1976 PWI Rookie of the Year,
• Most Inspirational in 1977 and 1981,
• Wrestler of the Year in 1980 and 1982,
• Won Most Hated in 1994,
• Match of the Year in 1978 (vs. Superstar Billy Graham) and 1982 (vs. Jimmy Snuka).

World Wrestling Federation

• 3-Time WWF Champion
• 1-Time WWF World Tag Team Champion (/Pedro Morales)

Wrestling Observer Newsletter

• Jest członkiem Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (zaproszony w 2004).
• 1980 Best Technical Wrestler
• 1980 Match of the Year (vs Ken Patera)
• 1983 Most Overrated Wrestler

Inne Tytuły

• 1-Time WAR Six-Man Tag Team Champion (/Scott Putski & The Warlord)