Harley Race
Z Wikipedii
Harley Leland Race (ur. 11 kwietnia 1943 w Quitman, Missouri), jest jednym z najbardziej znanych profesjonalnych zapaśników, obecnie na emeryturze. Aktualnie zajmuje się promowaniem federacji i bookowaniem walk na galach. Podczas swojej długiej kariery, aż ośmiokrotnie zdobywał tytuł mistrza świata wagi ciężkiej w federacji National Wrestling Alliance (NWA). Harley w karierze pracował we wszystkich większych amerykańskich federacjach a więc w: American Wrestling Association (AWA), World Wrestling Federation (WWF) oraz w World Championship Wrestling (WCW). Olbrzymie umiejętności, świetne mic-skille i świetne walki stworzyły z niego prawdziwą ikonę wrestlingu.
Spis treści |
[edytuj] Początki kariery
Race od dzieciństwa marzył o karierze zawodowego wrestlera. Kiedy jeszcze mieszkał w Chicago, zawsze oglądał zapasy na kanale DuMont Network. Treningi rozpoczął jako nastolatek pod okiem świetnych i doświadczonych wrestlerów, i byłych mistrzów świata w zapasach – Stanislausa i Wladaka Zbyszko. W wieku 15 lat Race zdecydował się na rozpoczęcie regularnych występów w małych federacjach. Młody wrestler został przyjęty przez promotora Gusa Karrasa do małej federacji St. Joseph. Harley zaczął występować na galach w federacji Gusa jako jobber, jednak ten widział w nim duży potencjał. Weterani zajęli się treningiem młodego Harleya, dzięki czemu w wieku 18 lat przeniósł się do większej federacji w Nashville. Występował tam jako "Jack Long", w Tag Teamie z "bratem" – Johnem Longiem. W Teamie szybko zaistnieli i zdobyli pasy Southern Tag Team Championship. Race był uważany za największy talent, wschodzącą gwiazde, aż do wypadku samochodowego, w którym zginęła jego ciężarna żona (byli dopiero miesiąc po ślubie). Harley doznał ciężkiej kontuzji nogi, groziła mu amputacja, oznaczająca definitywne zakończenie kariery. O historii usłyszał Karras, który powstrzymał lekarzy przed amputacją, i wynajął najlepszych specjalistów do rekonwalescencji młodego wrestlera. Po operacji nogi okazało się, że Race może już nigdy nie stanąć na nogi, i że jednak musi zakończyć karierę zapaśnika. Race jednak przeszedł bardzo cieżką wielomiesięczną rehabilitację, która postawiła go na nogi. Na ring wrócił w 1964 roku, i walczył dla Funks' Amarillo w Teksasie. Od tego czasu do końca kariery Harley walczył pod swoim prawdziwym imieniem i nazwiskiem (za radą ojca).
W Amarillo Race spotkał wielu późniejszych przyjaciół jak Larry Henniga (znanego jako Larry "The Axe" Hennig, ojciec Curta "Mr. Perfect" Henniga). Wspólnie z Henningiem, Race stworzył Tag Team i przeniósł się do federacji American Wrestling Association.
[edytuj] AWA
W federacji AWA Henning występował z Racem w Tag Teamie i byli znani jako "Handsome" Harley Race (tak nazywany był Harley przez fanów z Japonii) i "Pretty Boy" Larry Hennig. Grali heelowy zespół, który nie liczył się z żadnymi zasadami i ograniczeniami. Szybko stali się pretendentami do pasów mistrzowskich i w styczniu 1965 roku pokonali w walce legendarnego Dicka the Bruisera i The Crushera, zdobywając tym samym AWA World Tag Team Championship. Race i Henning kontynuowali feud z Bruiserem i Crusherem, oraz z innymi świetnymi Tag Teamami przez następnych kilka lat, zdobywając tytuł mistrzowski czterokrotnie. Podczas pobytu w AWA głównym przeciwnikiem Race'a i Henninga był Verne Gagne, który za wszelką cenę chciał ich pokonać, wynajmując do tego wiele gwiazd federacji.
Po sukcesach odniesionych w walce zespołowej, Race postanowił odejść z AWA i rozpocząć karierę single wrestlera w federacji NWA. Do federacji AWA Harley wrócił na gali WrestleRock '86 (gdzie walczył z Rickiem Martelem), oraz w październiku 1990 roku, kiedy wyzwał do walki Larry'ego Zbyszko, której stawką było AWA World title.
[edytuj] NWA
Race przeskoczył do federacji NWA na początku lat 70. i rozpoczął feud z Terry Funkiem. Feud ten wygrał, zdobywając regionalny tytuł mistrzowski.
W 1973 roku Harley stanął do walki z Dory Funk, Jr., której stawką był tytuł NWA World Heavyweight Champion. Walka odbyła się w Kansas City, Missouri, i wtedy Race zdobył pierwszy tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. Pas ten trzymał jednak tylko kilka miesięcy, kiedy to w ipcu na gali w Houston, Texas został pokonany przez Jacka Brisco.
Race był zdeterminowany zdobyć ten pas ponownie, jeżdżąc po różnych regionach federacji NWA. W tym czasie zdobył wiele regionalnych tytułów włączając w nie Central States Titles (ośmiokrotnie), Missouri Titles (siedmiokrotnie), Georgia Heavyweight Championship, Stampede North American Title w Kanadzie, japoński NWA United National, PWF Titles. Harley został pierwszym w historii posiadaczem tytułu Mid-Atlantic U.S. Title, znanym dzisiaj jako WWE United States Championship.
W 1977 roku Race w końcu dostał szanse walki o najwyższe trofeum. Jego przeciwnikiem został ponownie odwieczny rywal – Terry Funk. Harley wygrał walkę przez submission (Indian Deathlock), i zdobył NWA World Heavyweight Title. Mistrz pokazał swoją dominację broniąc tytuł 6 razy w tygodniu przez cztery następne lata (wyłączając ekstremalnie krótkie trzymanie pasa przez Tommy Richa, Dusty Rhodesa i Giant Baba). W tym czasie federacje NWA, AWA i WWF bardzo ze sobą współpracowały, dzięki czemu można było zobaczyć walki Race'a title vs. title matches z takimi przeciwnikami jak Mistrzowie WWF – "Superstar" Billy Graham i Bob Backlund, czy walkę z mistrzem świata federacji AWA – Nickiem Bockwinkelem. Race bronił tytułu w wielu krajach, łącznie z Japonią, gdzie pamiętany był jeszcze z występów Tag Teamowych z Larry Henningiem).
Harley stracił tytuł mistrza świata w 1981 roku w walce z Dusty Rhodesem. Rhodes stracił ten tytuł z nową wschodzącą gwiazdą – Riciem Flairem, i Race dostał szanse walczenia z młodym mistrzem w 1983 roku, zdobywając ten tytuł po raz siódmy w karierze, poprawiając poprzedni rekord należący do Lou Thesza. Na pierwszej w historii gali NWA Starrcade Harley miał się ponownie zmierzyć z Rickiem Flairem. Zdeterminowany wrestler oferował 250000 USD każdemu, który wyeliminuje Flaira z NWA. Bob Orton, Jr. i Dick Slater zaatakowali Flaira, kontuzjując mu plecy. Flair ogłosił zakończenie kariery, które jednak okazało się nieprawdziwe, i Ric wrócił na ring. Gala nazwana została "NWA Starrcade: A Flair for the Gold", gdyż odbywała się w Greensboro, Karolina Północna – rodzinnym mieście Rica Flaira. Halrey przegrał walkę w krwawej walce w klatce, gdzie sędzią specjalnym był Gene Kiniski w listopadzie 1983 roku. Race odzyskał ten pas na gali w Nowej Zelandii jednak trzymał go tylko dwa dni.
[edytuj] WWF
W 1986 roku Harley Race podpisał kontrakt z federacją World Wrestling Federation. Managerem został jego wieloletni przyjaciel – Bobby "The Brain" Heenan. W roku 1986 Harley Race został zwycięzcą w bardzo prestiżowym turnieju King of the Ring, pokonując w finale Pedro Moralesa. Po tej gali Race kazał nazywać siebie "King" Harley Race, na ring wchodził w pelerynie i z koroną na głowie.
Race uczestniczył w długim feudzie z Junkyard Dogiem, który zakończył się walką na gali Wrestlemania III. Harley Race będąc w federacji Vince'a McMahona nigdy nie zdobył najważniejszego pasa – WWF Championship. Czas w którym walczył Harley był całkowicie zdominowany przez postać Hulka Hogana. Z WWF Harley Have odszedł na początku 1989 roku, kiedy został pokonany przez Haku na gali Royal Rumble. Harley leczył niedawno nabytą kontuzję przepukliny. Na ring Race powrócił wiosną 1991 roku, pojawiał się głównie w federacji WWC w Portoryko, oraz okazjonalnie walczył w federacjach AWA i NWA. W lipcu 1991 roku Harley Race odszedł na zapaśniczą emeryturę, i podpisał kontrakt z federacją NWA (WCW). Został managerem nowej gwiazdy federacji – Lexa Lugera.
[edytuj] WCW
Race świetnie się sprawował jako manager doprowadzając Lexa Lugera do zdobycia najważniejszego pasa w federacji – WCW World Championship. Następnie Harley wychodził u boku Vadera, i jemu również pomógł zdobyć ten tytuł. Kiedy Vader toczył wojnę z Ronem Simmonsem, Harley Race wypowiedział bardzo kontrowersyjne promo ("When I was World Champion, I had a negro like you to carry my bags!" – Kiedy ja byłem mistrzem świata, tacy murzyni jak ty nosili moje bagaże). Wypowiedz ta okazała się zaplanowana przez bookera WCW – Billa Wattsa, który chciał z Simmonsa zrobić przyszłego mistrza świata. Legendarny już wtedy Race był bardzo lubiany i szanowany wśród młodych zawodników, w tym też czasie zawarł bliskie przyjaźnie z Mickiem Foleyem i Steve Austinem. Niestety historia się powtórzyła, i podobnie jak zaraz po rozpoczęciu kariery, Harley doznał groźnej kontuzji wskutek wypadku samochodowego. Race przeszedł operacje przeszczepu stawu biodrowego, i został zmuszony do zakończenia kariery, zarówno wrestlera jak i managera.
W październiku 1999 roku Harley Race dostał zaszczyt wprowadzenia na ring Breta Harta i Chrisa Benoit na walkę poświęconą Owenowi Hartowi.
[edytuj] World League Wrestling
Przez kilka następnych lat Harley żył z dala od wrestlingu, żyjąc z żoną w małym miasteczku w Missouri.
W 1999 roku powstała mała federacja niezależna – World League Wrestling, której "siedziba" znajdowała się blisko zamieszkania Race'a – w Kansas City. Harley pojawiał się w niej okazjonalnie, i zajmował się rozwojem młodych gwiazd tej federacji. Rok później Harley otworzył swoją szkołę wrestlingu – Harley Race's Wrestling Academy, która zajmowała się trenowaniem młodych zapaśników. W tej szkole pojawiali się również byli uczniowie Harleya i jego przyjaciele jak Mick Foley, Terry Funk, Bret Hart, oraz gwiazda japońskich ringów – Mitsuharu Misawa. Federacja World League Wrestling ściśle współpracowała z federacją Misawy – Pro Wrestling NOAH. Do szkoły Race'a trafili między innymi mistrzowie Tag Team z federacji WWE – Lance Cade i Trevor Murdoch.
Od 2004 roku można nabyć książkę autobiograficzną Harley Race'a – King of the Ring: the Harley Race Story. Obok Ricky Steamboata i Lesa Thatchera, Harley jest również autorem książki The Professional Wrestler’s Workout and Instructional Guide.
[edytuj] Zdobyte tytuły
- National Wrestling Alliance
- 8-krotny NWA World Heavyweight Champion
- 1-krotny NWA United States Heavyweight Champion
- 1-krotny NWA North American Tag Team Champion (razem z Rogerem Kirbym)
- 7-krotny NWA Missouri Heavyweight Champion
- 8-krotny NWA Central States Heavyweight Champion
- 1-krotny NWA Central States Tag Team Champion (razem Rogerem Kirbym)
- 1-krotny NWA Florida Southern Heavyweight Champion
- 3-krotny NWA Florida Tag Team Champion (dwukrotnie z Rogerem Kirbym i raz z Bobem Roop)
- 1-krotny NWA Georgia Heavyweight Champion
- 1-krotny NWA Georgia Tag Team Champion (z Buddym Coltem)
- American Wrestling Association
- 4-krotny AWA World Tag Team Champion (razem z Larrym Hennigiem)
- All Japan Pro Wrestling
- 1-krotny AJPW United National Champion
- 1-krotny PWF Heavyweight Champion
- World Wrestling Federation\Entertainment
- 1986 King of the Ring (non pay-per-view)
- 2004 WWE Hall Of Famer
- Pro Wrestling Illustrated
- Inne tytuły
- 1-krotny WWC Caribbean Champion
- 1-krotny Eastern Sports Association North American Champion
- 1-krotny Stampede Wrestling North American Champion
- 1-krotny WWA Heavyweight Champion
- 1-krotny NWA Mid-America Heavyweight Champion
- Nagrody "Match of the Year"
- 1973 (przeciw Dory'emu Funkowi, Jr.)
- 1979 (przeciw Dusty Rhodesowi)
- 1983 (przeciw Ric'owi Flair'owi)
- Wrestling Observer Newsletter
- Członek "Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame" (od 1996)
- 1980 Wrestler of the Year
- 1981 Wrestler of the Year
- 1983 Match of the Year (vs Ric Flair)
