Bohdan Baranowski

Z Wikipedii

Bohdan Baranowski (ur. 1 lipca 1915 w Warszawie- zm. 24 czerwca 1993 w Łodzi), historyk polski, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.

Ukończył Uniwersytet Warszawski (1936). Przed II wojną światową pracował w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie, w 1938 obronił doktorat. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu, pracując jednocześnie w przedsiębiorstwach przewozowych. Od 1945 związany z Uniwersytet Łódzkim, w 1946 uzyskał habilitację, w latach 1949-1950 był docentem, następnie profesorem nadzwyczajnym, a od 1957 profesorem zwyczajnym. Kierował Instytutem Historii Uniwersytetu Łódzkiego (1954-1956 i 1978-1981), trzykrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego (1950-1954, 1960-1964, 1972-1975). W latach 1972-1975 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi. Wybitny specjalista z historii Polski XVI-XVIII wieku, znawca problematyki Wschodu (XVII-XIX wieku), ogłosił około 300 prac, w tym 35 książek (m.in. Znajomość Wschodu w dawnej Polsce do XVIII wieku, 1950; Procesy czarownic w Polsce w XVII i XVIII wieku, 1952; Życie codzienne małego miasteczka w XVII i XVIII wieku, 1975; O dawnej Łodzi, 1976).

W 1988 roku Uniwersytet Łódzki przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

Uczniem Bohdana Baranowskiego jest inny wybitny historyk, badacz demonologii prasłowiańskiej Leonard Pełka.