Bohdan Tomaszewski
Z Wikipedii
Bohdan Tomaszewski (ur. 10 sierpnia 1921 w Warszawie) – polski dziennikarz, komentator sportowy, tenisista, autor książek "Dziesięć moich olimpiad", "Łączymy się ze stadionem", "Pożegnalna defilada", "Proszę o klucz", "Przeżyjmy to jeszcze raz", "Romantyczne mecze", "Do ostatniego tchu", "Wimbledon". Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Obecnie jest komentatorem tenisa w Polsacie Sport.
Pobierał nauki "u Staszica".[1] W latach 1942-1944 uczęszczał na zajęcia Tajnej Głównej Szkoły Handlowej im. Edwarda Lipińskiego. Po Powstaniu warszawskim trafił do obozu w Ożarowie. Po wojnie, w 1946 roku rozpoczął pracę dziennikarską w "Kurierze Szczecińskim". W tym czasie kontynuował karierę sportową w SKT Szczecin (1945-1948).
Od 1948 roku rozpoczął pracę jako dziennikarz sportowy w "Expressie Wieczornym". W 1955 roku został sprawozdawcą radiowym, a później telewizyjnym. W latach 1956-1980 komentował m.in. 12 igrzysk olimpijskich letnich i zimowych.
W czasie stanu wojennego Bohdan Tomaszewski odmówił współpracy z Polskim Radiem [2]. Powrócił na antenę w 1989 roku. Był sprawozdawcą niezwykłym. W swoich relacjach przekazywał nie tylko przebieg walki, ale także jej klimat.
Jest mężem Izabelli z hrabiów Sierakowskich herbu Ogończyk [3].
[edytuj] Nagrody i wyróżnienia
- Dziennikarski Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich 2006 - Za niedościgniony wzór dziennikarskiego profesjonalizmu. (16 grudnia 2006)
Przypisy
- ↑ Wypowiedź w 1. Programie Polskiego Radia, 30 września 2006 roku, w audycji wyemitowanej o godz. 17.
- ↑ Należy postępować, jak należy. Z Izabellą Sierakowską-Tomaszewską rozmawia Magdalena Grzebałkowska, Wysokie Obcasy. Dodatek do Gazety Wyborczej z dnia 16 lutego 2008 roku, s. 12.
- ↑ Należy postępować...
