Borowanie (obróbka cieplno-chemiczna stali)
Z Wikipedii
Borowanie dyfuzyjne (naborowywanie) - metoda obróbki cieplno-chemicznej stali. Polega na nasycaniu borem powierzchniowej warstwy przedmiotów. Jej skutkiem jest zwiększenie odporności na działanie kwasu solnego i innych kwasów, nadanie właściwości antykorozyjnych, twardości (odporności na ścieranie), doprowadzanie do nierozpuszczalności w stopionych metalach (Cynk oraz Glin) oraz zwiększenie żaroodporności stali (do 800°C). Obróbkę tę stosuje się zazwyczaj wobec narzędzi nie poddawanych obciążeniom dynamicznym, gdyż nadaje ona większą odporność, niż procesy azotowania i nawęglania, ale jej wadą jest zwiększenie kruchości stali.
Występuje kilka metod borowania:
- borowanie w ośrodkach stałych – w tym w proszkach i pastach
- borowanie w ośrodkach ciekłych – z pododmianą borowania elektrolitycznego
- borowanie w ośrodkach gazowych – w tym metody borowania jonowego
Po borowaniu dopuszcza się dalszą obróbkę cieplną obiektów. Najczęściej jest to hartowanie z odpuszczaniem lub hartowanie izotermiczne przeprowadzane w środowiskach zapobiegających utlenieniu się naborkowanej warstwy.
[edytuj] Bibliografia
- Metaloznawstwo, Karol Przybyłowicz, WNT, Warszawa 1992, 2003, ISBN 83-204-2822-X
- Teoria i praktyka borowania stali, Karol Przybyłowicz, Wydawnictwo Politechniki Świętokrzyskiej, Kielce, 2001, ISBN 0239497927
