Bruzdogłowiec szeroki
Z Wikipedii
Bruzdogłowiec szeroki | |
człony bruzdogłowca szerokiego |
|
Systematyka | |
Domena | eukarioty |
Królestwo | zwierzęta |
Typ | płazińce |
Gromada | tasiemce |
Rząd | Pseudophyllidae |
Rodzina | Diphyllobothriidae |
Rodzaj | Diphyllobotrium |
Gatunek | Bruzdogłowiec szeroki |
Nazwa systematyczna | |
Diphyllobothrium latum | |
(Linnaeus, 1758) |
Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum) – pasożytniczy tasiemiec należący do płazińców (robaki płaskie).
Zakażenie bruzdogłowcem szerokim wywołuje u ludzi chorobę zwaną difylobotriozą, rzadkim objawem może być niedokrwistość złośliwa (1%), wywołana niedoborem witaminy B12.
Spis treści |
[edytuj] Morfologia
Osiąga od 3 do nawet 20 m długości[potrzebne źródło], jest najdłuższym tasiemcem, jaki pasożytuje u człowieka. Składa się z około 3000 proglotydów. Skoleks pasożyta jest mały (2-3 mm długości, około 1 mm szerokości), spłaszczony grzbietowo-brzusznie, zaopatrzony w bruzdy czepne (bothria). Za skoleksem znajduje się rozciągliwa cienka szyjka. Około 20% pierwszych członów jest jałowych, męskich i hermafrodytycznych. Dalsze 80% jest dojrzałych, w których znajduje się macica zawierająca jaja.
[edytuj] Występowanie
Występuje na półkuli północnej, w rejonach podbiegunowych i w klimacie umiarkowanym. W Europie spotykany przede wszystkim w krajach nadbałtyckich, w Irlandii, Szwajcarii, w delcie Dunaju; także w Azji, w Turkiestanie, Izraelu, północnej Mandżurii, Japonii, na Syberii. Do Ameryki Północnej prawdopodobnie zawleczony został z falą emigrantów z Europy na początku XX wieku. Pojedyncze przypadki zachorowań na difylobotriozę notowano w Kanadzie, w Afryce wschodniej, na Madagaskarze, w Australii.
[edytuj] Biologia
Pierwszym żywicielem pośrednim jest skorupiak z rzędu widłonogów, drugim ryba kostnoszkieletowa. Żywicielem ostatecznym jest ssak, może być nim człowiek. Pierwszym stadium rozwoju jest koracidium, które żyje w środowisku wodnym. Zostaje zjedzone przez widłonoga, w którego organizmie uwalnia się onkosfera i przekształca się w procerkoid. Po zjedzeniu skorupiaka przez rybę larwa przyjmuje kolejne stadium rozwojowe - plerocerkoid. Plerocerkoid osiedla się w mięśniach ryby, gdzie może przebywać przez kilkanaście lat. Po połknięciu przez ssaka osiedla się w jego jelitach i osiąga postać dorosłą.
[edytuj] Difylobotrioza
[edytuj] Historia
[edytuj] Bibliografia
- Parazytologia i akroentomologia medyczna. Antoni Deryło (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, ss. 205-208. ISBN 83-01-13804-1.