Byblos

Z Wikipedii

Byblos^a Lista światowego dziedzictwa UNESCO

Kraj	Liban
Typ	kulturowe
Spełniane kryterium	III, IV, VI
Charakterystyka	#295
Region^b	Kraje Arabskie
Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę:	1984 na 8 sesji
a Oficjalna nazwa wpisana na liście UNESCO b Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

Byblos – arab. Jbeil (Żbeil), fen. Gebal. Miasto w środkowym Libanie na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Liczy około 21 tys. mieszkańców (2006). Miejsce to stale zamieszkane od czasów neolitycznych jest przez tysiąclecia ściśle związane z legendami i historią obszaru śródziemnomorskiego. Byblos jest też bezpośrednio związane z powstaniem i upowszechnieniem alfabetu fenickiego, prekursora naszego współczesnego alfabetu. Od III tysiąclecia p. n. e. było wielkim fenickim ośrodkiem handlowym, stąd prowadzony był handel cedrem i wapieniami ze Starożytnym Egiptem skąd sprowadzano w zamian m.in. papirus. Greckie słowo - byblos - oznaczało papirus i stąd nazwa nadana miastu prawdopodobnie przez greckich handlarzy, którzy ściągali do Byblos po ten surowiec. Z czasem znaczenie miasta zaczęło maleć na rzecz oddalonych o 30 km na południe Bejrutu i o 40 km na północ Tripoli.

[edytuj] Zabytki

Na terenie wykopalisk są ślady kolejnych żyjących w tym miejscu cywilizacji, m.in.:

Neolityczne chaty datowane na 6600 rok p.n.e.

Świątynia Baalat Gubal (opiekunki miasta) - zbudowana ok. 2800 r. p.n.e. była w ciągu dwóch tysięcy lat, które przetrwała, wielokrotnie przebudowywana. Obecnie widoczna na wzgórzu budowla i pozostałości prowadzącej do niej kolumnady pochodzą z czasów imperium rzymskiego.

Świątynia w kształcie litery L, pochodząca z 2700 r. p.n.e., której odkopano fundamenty

Świątynia Obelisków z początków II tysiąclecia p.n.e.

Szybowe groby królewskie z II tysiąclecia p.n.e. Odnaleziono dziewięć grobów. Niektóre z odnalezionych w nich sarkofagów znajdują się w Muzeum Narodowym w Bejrucie, wśród nich sarkofag króla Ahirama z napisem wykonanym alfabetem wczesnofenickim. Jest to najstarszy zapis w języku fenickim.

Studnia królewska znajdująca się w głębokim obniżeniu w centrum wykopalisk, źródło zaopatrywało mieszkańców w wodę od początków zasiedlenia tych terenów aż do końca epoki hellenistycznej.