Caodong
Z Wikipedii
Caodong-zong ( ) (Kor. chodong chong (조동종) | Jap. sōtō shū (ソウトウシュウ) | Wiet. tao đông tông) - jedna z pięciu głównych szkół chan.
Została założona przez mistrza chan Dongshana Liangjie i jego ucznia Caoshana Benjiego w 11 i 12 pokoleniu mistrzów od Bodhidharmy. Nazwa powstała od pierwszych członów nazw dwu gór, na których mieli swoje klasztory. Jak to często w szkole chan się zdarzało nazwy tych szczytów stały się ich imionami. Linia przekazu, która wiodła do założycieli tej szkoły zapoczątkowana została przez ucznia Szóstego Patriarchy Huinenga mistrza chan Qingyuana Xingsi.
Spis treści |
[edytuj] Linia przekazu Dharmy
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza ilość pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.
- 34/7. Qingyuan Xingsi (660-740)
- 35/8. Shitou Xiqian (700-790) autor poematu Cantong qi
- 36/9. Yueshan Weiyan (751-834) (także Yaoshan)
- 37/10. Yunyan Tansheng (770-841)
- 38/11. Dongshan Liangjie (807-869) Szkoła caodong
-
- 39/12. Qinshan Wensui (bd)
- 39/12. Yuezhou Qianfeng (bd)
-
- 40/13. Fori Heshang
- 40/13. Shuixi Nantai
- 39/12. Sushan Kuangren
-
- 40/13. Hou Sushan
-
- 40/13. Boazi Zangyu
- 39/12. Huayan Xiujing
-
- 40/13. Ziling Heshang
- 40/13. Zhangxing Heshang
- 39/12. Caoshan Benji (840-901)
-
- 40/13. Caoshan Huixia
- 40/13. Jingfeng Congzhi
- 40/13. Lumen Zhenchan
- 40/13. Heyu Kuanghui
- 40/13. Yuwang Hongtong
- 40/13. Yunju Daoying (zm. 902)
[edytuj] Nauki
Gdy Huineng dokonał w stylu nauczania chan swoistej rewolucji, linia przekazu hongzhou, z której wyłoniła się później szkoła linji, całkowicie odrzuciła ze swojej praktyki wpływy indyjskie. Szkoła caodong okazała się tu bardziej konserwatywna.
Prekursorem nauk caodong był mistrz chan Shitou Xiqian (700-790). Chociaż jego nauki i linie przekazu Dharmy doprowadziły do powstania aż trzech z pięciu szkół chan tego okresu, to japońska kontynuacja tej szkoły, czyli soto, upatruje w nim swojego przodka.
Praktykę caodong można streścić w takich pojęciach jak pogodny spokój, spokojna refleksja czy spokojne odzwierciedlanie. Odpowiadają temu takie chińskie terminy jak mozhao chan lub anwunian (spokój bez myślenia). Ogólnie uważa się, że szkoła ta nie używała w swej praktyce gonganów (jap. koan). Nie jest to jednak ścisłe, gdyż było wielu mistrzów caodong, którzy z całą swobodą wprowadzali praktyki gonganowe. Przeważnie używano tu słynnego zbioru gonganów Congronglu (Zapiski Wielkiego Spokoju). Jednak podstawową praktyką było ( jest) po prostu siedzenie (chin. zhiguan dazuo, jap. shikan taza), w czasie którego obserwuje się własny umysł w spokoju lub spokojnie śledzi swój oddech.
Wszystkie podstawowe elementy praktyki zostały wyrażone w wierszu pochodzącym z Uwag o pogodnie pozostawionym odzwierciedleniu mistrza chan tej szkoły nazwiskiem Hongzhi Zhengjue (1091-1157):
- W milczeniu, w pogodnym opanowaniu zapominane są wszystkie słowa;
- Świetliście przejrzyste i pełne życia, objawia się przed tobą TO.
- W jego świetle widzi się rzeczywiście wszystko.
- Jedynego rodzaju lustrem jest ta świetlista świadomość,
- Pełnym cudów jest to czyste, prawdziwe odzwierciedlenie,
- Rosa i księżyc.
- Gwiazdy i rzeki,
- Śnieg i sosny
- I chmury unoszące się nad
- Szczytami gór.
- Z ciemności wszystkie przemieniają się w promieniującą przejrzystość;
- Z ciemności wszystkie stają się promieniującym światłem.
- Nieskończone cuda kryją się i działają w tym pogodnym wyciszeniu.
- W tym odwierciedlaniu kończy się wszelkie celowe dążenie.
- Pogoda jest ostatnim słowem [każdej nauki];
- Odzwierciedlanie jest odpowiedzią na wszystko [ukazujące się].
- Odpowiedź jest łatwa, naturalna i spontaniczna.
- Jedność obraca się wniwecz,
- Gdy odzwierciedlaniu brak jest pogodności.
- Wszystkie dobre chęci są roztrwonione i są z drugiej ręki,
- Gdy pogodność jest bez odzwierciedlania.
- Prawda pogodnie pozostawionego odzwierciedlania jest doskonałością.
- O, patrz! Niezliczone rzeki spadając
- I tocząc się dalej
- Uchodzą do olbrzymiego oceanu.
W nauczaniu stosowano system pięciu stopni lub relacji, które powstały po wpływem wybitnego mistrza chan Guifenga Zongmiego. Stworzył je Dongshan i dlatego nosiły nazwę Dongshan wu-wei. Był to pewien rodzaj kosmologicznej dialektyki pod wpływem nauk huayan-zong (szkoły sutry Avatamsaki). Podstawowymi pojęciami były zheng i pian (dosłownie proste i zgięte). Odnosiły się one do absolutu, jednego, tożsamego, uniwersalnego i noumenalnego z jednej strony, i względnego, wielokrotnego, różnego, cząstkowego i fenomenalnego - z drugiej. Są one spokrewnione z odpowiednimi pojęciami li (noumen) (absolutna zasada, ale w filozofii chińskiej: czarne, ciemne) i shi (wygląd, powierzchowność, ale w filozofii chińskiej: jasne, światło). Obrazowane to było przez zestaw pięciu kół (Dongshan do demonstracji używał dłuższych i krótszych patyczków, które układał zgodnie z odpowiadającymi trygramami i heksagramami z Yijing):
- koło czarne przedstawiało li Absolut, Pustkę; posługiwano się zwykle nośnymi pojęciami Księcia lub Gospodarza.
- koło białe przedstawiało zasadę, która jest zawsze i wszędzie obecna - shi; posługiwano się zwykle nośnymi pojęciami Wasala lub Gościa.
- trzy pozostałe koła, pośrednie: prawie czarne, prawie białe i białe z czarym punktem w środku - obrazowały różne stadia urzeczywistniania przez ucznia absolutnej jedności ze wszystkim, symbolizowane przez koło czarne.
Oto 5 typów relacji Księcia/Gospodarza z Wasalem/Gościem:
- Stopień pierwszy: uznanie, potwierdzenie i przyjęcie, że nad małym ja istnieje jakieś wielkie ja (Książę nad Wasalem - czarna część koła jest większa od białej; shi jest w li; trygram sun)
- Stopień drugi: uznanie, potwierdzenie i przyjęcie, że jest się służącym księcia, czyli jest się tylko gościem w świecie i należy działać dla niego (Księcia); (biała część koła jest większa od czarnej; li jest w shi; trygram dui). To już jest doświadczenie oświecenia. Fenomenalne wskazuje na noumenalne.
- Stopień trzeci: Wasal otwiera się dla duchowego teraz dokonującego się w świecie. Czuje, że to, co wzniosłe czy rzeczywiste jest faktycznie nim. Wasal staje się prawie całkowicie świadomy obecności Księcia; (w białym kole czarny punkt w środku; shi wychodzi z li; heksagram zhongfu)
- Stopień czwarty: praktyka chan prowadzi do zaniknięcia postawy Księcia i Wasala. Stają się coraz jaśniejsi, bowiem następuje uniezależnienie się od umysłu jako podstawy wiedzy itd. Jest to etap wuwei - niedziałania. Wasal jest jednym z Księciem; kropla rosy wpada do oceanu; (koło jest białe; li jest całkowicie w shi; heksagram zhongli).
- Stopień piąty: teraz urzeczywistniona jedność Wasala z Księciem poszerza się o jedność ze wszystkim innym, nawet uważanym za błędne, złe czy pochodzące z mayi; (jedność osiągnięta; koło jest całkowicie czarne; heksagram daguo)
Każdy uczeń realizował te stopnie w swoim życiu, stopniowo doświadczając ich i urzeczywistniając
Mistrz zen Hakuin powiedział o tym systemie, iż jest on główną zasadą buddyzmu i istotną drogą praktyki zen.
Szkoła ta cieszyła się w Chinach mniejszą popularnością i wpływy jej były mniejsze od szkoły linji i po kilkuset latach istnienia została, jako ostatnia wchłonięta przez linji-zong.
- Rekapitulacja - szkoła ta kierowała się pięcioma zasadami:
-
- Siedzenie w medytacji bez posiadania podmiotu medytacji jest zupełnie wystarczające.
- Siedzenie w medytacji i przebudzenie się (oświecenie) nie są dwoma różnymi rzeczami.
- Nie można oczekiwać oświecenia.
- Nie można uzyskać oświecenia.
- Ciało i Umysł muszą się stać jednym.
[edytuj] Transmisja do innych krajów
Nauki caodong zostały przenisione do Korei na początku 10 wieku. Odpowiednik caodong-zong czyli chodong chong nie zyskał jednak popularności. Z dziewięciu górskich szkół sǒn, tylko jedna pochodziła z linii caodong, a przeniósł ją mistrz Iǒm w 911 r.
Do Japonii nauki caodong (jap. sōtō) przeniósł wybitny mistrz zen i jeden z najwybitniejszych myślicieli japońskich Dogen Kigen w 1227 r. Dziś jest to największa szkoła zen w tym kraju i góruje nad rinzai, odpowiednikiem linji.
[edytuj] Bibliografia
- John R. McRae Seeing Through Zen. ISBN 0-520-23797-8
- Lu K'uan Yu (Charles Luk) Ch'an and Zen Teaching. Vol.2 ISBN 0-87728-797-X
- Heinrich Dumoulin Zen Buddhism: A History. India and China. ISBN 0-02-908220-X
Zobacz:
Przypisy
- ↑ Fushan Fayuan był mistrzem chan z linii linji. Jego linia przekazu biegła od
- 11. Linji Yixuan ((zm. 867)
- 12. Xinghua Cunjiang (830-925) (także Weifu)
- 13. Nanyuan Huiyong (860-930) (także Baoying)
- 14. Fengxue Yanzhao (896-973)
- 15. Shoushan Xingnian (926-993] (także Shengnian)
- 16. Shexian Guixing (bd)
- 17. Fushan Fayuan (991-1067)
