Ciągowice

Z Wikipedii

Współrzędne: 50°27' N 19°22' E50.45 19.3666667 (Ciągowice)


Ciągowice
Województwo	śląskie
Powiat	zawierciański
Gmina	Łazy
Sołtys	Józef Nicoś
Położenie	50° 27' N 19° 22' E
Liczba mieszkańców (2008) • liczba ludności	ok 1000
Strefa numeracyjna (do 2005)	32
Kod pocztowy	42-450
Tablice rejestracyjne	SZA
Położenie na mapie Polski Ciągowice

Ciągowice – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Łazy.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.

Spis treści

1 Ciągowice
2 Obiekty historyczne i zabytkowe
3 Kościół p.w. św. Bartłomieja
4 Studnia z kapliczką
5 Dworek szlachecki
6 OSP W CIĄGOWICACH
- 6.1 Linki zewnętrzne

[edytuj] Ciągowice

Wieś o zwartej zabudowie położona w południowej części gminy Łazy, blisko źródeł Czarnej Przemszy i jej lewego dopływu Mitręgi. Do dziś zachował się tutaj układ średniowiecznej zabudowy o charakterze miejskim, tj. z upadowym rynkiem i narożnymi wylotami.

Po raz pierwszy Ciągowice wymieniane są w 1325 roku w wykazie świętopietrza, dokumencie znajdującym się w Muzeum Archidiecezji Krakowskiej, w którym parafia została wyceniona na 6 grzywien.

W średniowieczu wieś stanowiła ośrodek hutniczy. Pod względem administracyjnym Ciągowice do końca XIV wieku należały do Ziemi Krakowskiej. Po utworzeniu województwa krakowskiego weszły w jego skład, ale z przynależnością do powiatu lelowskiego, aż do rozbiorów. Wieś była miejscowością graniczną - tuż za nią przebiegała granica między Księstem Siewierskim a Rzeczpospolitą.

W 1789 roku Ciągowice wraz z Turzą i Zazdrością liczyły 50 zabudowań, w tym dwór, 2 karczmy, młyn i 2 browary. Ogółem było 272 mieszkańców, w tym 20 Żydów. W 1791 roku Ciągowice miały 41 zabudowań, w tym dwór, browar, dom dwornika, plebanię, dom organisty, szpital (dom dla ubogich żebraków) oraz szkółkę. W wiosce mieszkało 212 osób (109 mężczyzn i 103 kobiety), w tym 1 pleban, 3 wikarych, 7 osób pochodzenia szlacheckiego i 6 Żydów. W 1879 roku wybudowano murowany kościół w stylu romańskim, który stoi we wsi do dzisiaj.

W latach międzywojennych na terenie Ciągowic wydobywano węgiel brunatny metodą płytkich szybów. Ze względu na duży koszt wydobycia i cienkie pokłady węgla, po zakończeniu II wojny światowej zaniechano eksploatacji.

[edytuj] Obiekty historyczne i zabytkowe

[edytuj] Kościół p.w. św. Bartłomieja

Drewniany kościół parafialny p.w. św. Bartłomieja, pochodzący z XV wieku, spłonął w 1874 roku. Obecny kościół w stylu bazylikowo-romańskim wzniesiono w 1875 roku. Kościół jest kamienny, jednonawowy z wieżą, posiada trzy ołtarze: główny - Matki Bożej z Dzieciątkiem, boczny z prawej - św. Antoniego oraz boczny z lewej - św. Józefa. W prezbiterium wykonane jest belkowanie żebrowane i malatura z czterema ewangelistami, a na suficie w nawie znajdują się obrazy: Matki Bożej Niepokalanej, św. Piotra, św. Pawła i św. Bartłomieja. Zachowały się dwie renesansowe rzeźby z I połowy XVI wieku: św. Floriana i św. Wacława z tarczą. Do innych cennych elementów wyposażenia można zaliczyć: dwie barokowe figury św. Jana Nepomucena z XVIII wieku, rzeźbę barokowo-ludową Chrystusa Zmartwychwstałego, rzeźbę ludową Ecce Homo z XIX wieku, rzeźbę ludową Chrystusa Frasobliwego oraz monstrancję barokową z II połowy XVII wieku z figurkami aniołów.

Na plebani znajduje się rękopis Hortus Rosarianus z 1779 roku w skórzanej oprawie i współczesnymi okuciami oraz super ekslibrisem z przedstawieniem Chrystusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej i św. Jana oraz literami XABPC odnoszącymi się do ks. Antoniego Biebielskiego, proboszcza w Ciągowicach, karta tytułowa z dekoracją roślinną.

[edytuj] Studnia z kapliczką

Na ciągowickim rynku znajduje się studnia z zabytkową kapliczką. Kapliczka pochodzi z I połowy XIX wieku. Ma dach namiotowy, wsparty na czterech kolumnach, kryty blachą. Wewnątrz stoi rzeźba św. Jana Nepomucena, pochodząca z przełomu XVIII i XIX wieku.