Czarna szabla (zwyczaj)

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Adnotacja: styczeń 2008.

Czarna szabla - staropolski zwyczaj szlachecki, którego nazwa wzięła się od koloru pochwy szabli. Czarna barwa określała wysoki poziom w posługiwaniu się tą bronią oraz ukazywała gotowość do pojedynku. Kolor ten prawdopodobnie symbolizował również łatwość w uśmiercaniu i zadawaniu bólu (barwa ta była i jest symbolem śmierci w kulturze europejskiej).

Czarnymi pochwami często znaczyli swe szable głównie żołnierze tzw. pułków wyższych (husaria lub petyhorcy) oraz uznawani za najlepszych polskich żołnierzy w historii lisowczycy, choć nierzadko zdarzały się one również u szlachty nie będącej zawodowymi żołnierzami. Dla podkreślenia swego kunsztu szermierczego oraz szlacheckości w czarną pochwe oprawiano najczęściej typy szabli uważane za polskie (prym wiodła w tej kategorii szabla husarska, którą wielu znawców broni białej nie tylko w Polsce, ale i na świecie uważa za najlepszą kawaleryjską broń białą, jaka powstała na świecie).

Zwyczaj ten rozwinął się w XVII wieku, kiedy obyczajowość sarmacka przeżywała rozkwit. Upadł on wraz z wycofaniem podziału społeczeństwa w Polsce w wieku XIX i obecnie nie jest on praktykowany.