Czesław Waryszak

Z Wikipedii

Czesław Waryszak (ur. 15 lutego 1919, zm. 1979) - generał dywizji, dowódca związków operacyjno-taktycznych, działacz polityczny i społeczny okresu PRL.

Urodził się 15 lutego 1919 w Wólce Końskiej, powiat Chełm. Dzieciństwo spędził w Chełmie, a następnie uczęszczał do Państwowej Szkoły Budowlanej w Krzemieńcu i po jej ukończeniu w 1938 roku podjął pracę zarobkową w Kowlu. Od 1940 roku służył w Armii Radzieckiej i po przeszkoleniu pełnił funkcję dowódcy drużyny, a następnie dowódcy kompanii. W maju 1943 roku wstąpił do Wojska Polskiego - 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Został skierowany do Dywizyjnej Szkoły Podchorążych, którą ukończył z wyróżnieniem w stopniu podporucznika. Uczestnik bitwy pod Lenino jako dowódca plutonu w 3 pułku piechoty. W trakcie bitwy kontuzjowany. Po wyleczeniu pełnił obowiązki zastępcy dowódcy batalionu 10 pułku piechoty 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego, a jednocześnie komendanta pułkowej szkoły podoficerskiej. Z 4 Dywizją Piechoty przeszedł szlak bojowy od Sum, przez Lublin do Warszawy. Jesienią 1944 roku został skierowany na kurs dowódców do Wojskowej Akademii im. Frunzego w Moskwie, który ukończył w maju 1945 roku. Od 1945 na stanowiskach dowódczych w Ludowym Wojsku Polskim. Absolwent Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie (1952). W 1952 objął funkcję zastępcy szefa sztabu Krakowskiego Okręgu Wojskowego. W 1953 roku mianowany generałem brygady i powołany na szefa sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego. Dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego w latach (1956-1964). Stopień gen. dyw. otrzymał w 1958 roku. W latach 1964-1968 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym (1964-1968). Od 1968 r. aż do śmierci w 1979 r. inspektor do spraw nadzoru zaplecza technicznego i gospodarczego WP.

Członek PPR od 1946 roku, w latach 1959-1964 zastępca członka KC PZPR, a w latach 1964-1968 członek KC PZPR.

Poseł na Sejm PRL IV kadencji (1965-1969).

Członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego organizacji kombatanckiej ZBoWiD. Od 1975 przewodniczący Komisji Osadnictwa Wojskowego ZG ZBoWiD.

Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1964), Krzyżami Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyżem Walecznych oraz wieloma innymi odznaczeniami państwowymi i wojskowymi polskimi i radzieckimi.

Pochowany w dniu 6 marca 1979 roku na Cmentarzu Komunalnym (d. Wojskowym) na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie wziął udział minister obrony narodowej gen. armii Wojciech Jaruzelski. Mowy pogrzebowe wygłosili: wiceminister obrony narodowej, szef Sztabu Generalnego WP gen. broni Florian Siwicki, zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych gen. bryg. Kazimierz Makarewicz oraz wiceminister do spraw kombatantów Stanisław Kujda. (Zob. "Żołnierz Wolności" z dnia 7 marca 1979 r., str. 2.)

Źródła:

• Wojskowy Przegląd Historyczny, 1979, nr 2
• H.P. Kosk "Generalicja Polska", tom II, Warszawa, 2001.
• Encyklopedia Historii Polski, Warszawa, 1996.