Dąb Napoleon

Z Wikipedii

Dąb Napoleon (Dąb Napoleona) - najgrubszy polski dąb szypułkowy. Rośnie na skarpie pradoliny Odry w odległości 3 km na wschód od Zaboru (powiat zielonogórski). Jego obwód wynosi 1 043 cm (na wysokości 1,3 metra, mierzono prostopadle do osi drzewa). Pomiar na wysokości 1,3 m równolegle do płaszczyzny skarpy, na której stoi dąb - 1 140 cm. Wysokość 22 m, szacuje się, że dąb był żołędziem ok. 1300 roku (jego wiek 660-700 lat). Drzewo ma w środku olbrzymią dziuplę, która może pomieścić na raz kilkanaście osób. Pokrój drzewa jest typowy dla drzew rosnących na otwartym terenie (potężny pień, rozłożysta korona) - odmienny niż np. u dębów białowieskich - takich jak Dąb Car czy Dąb Jagiełły.

Przed wojną był na liście 78 pomników przyrody powiatu zielonogórskiego. W 1920 roku ówczesna księżna Hermina von Schonaich-Carolath z książąt Reuss osobiście nadała drzewu imię profesora Theodora Schubego (niemieckiego botanika i działacza ochrony przyrody badającego śląskie pomniki przyrody, autora m.in. opracowania Waldbuch von Schlesien). Po śmierci męża księżna w 1922 została drugą żoną byłego cesarza Wilhelma II uzyskując tytuł cesarzowej. To rozsławiło dąb w okolicy i na Śląsku. W 1936 roku drzewo wymieniono w "Księdze ochrony przyrody" prowadzonej przez starostę zielonogórskiego.

Obecna nazwa drzewa wzięła się z legendy głoszącej, że podczas wyprawy na Rosję w 1812 roku, po przeprawie przez Odrę pod jego konarami odpoczywał Napoleon Bonaparte.

Dąb był kilkakrotnie podpalany przez wandali. Wewnętrzna dziupla i wydrążony pień drzewa mogą pełnić rolę komina. Ostatnie podpalenie miało miejsce w 2006r., w wyniku którego połowa konarów obumarła.