Dżahilijja

Z Wikipedii

Dżahilijja (arab. جاهلية) - w islamie, termin określający okres w historii ludów arabskich przed pojawieniem się islamu.

Dosłownie dżahilijja oznacza "czas nieświadomości, ciemnoty". Wiadomości o kulturze i religii Arabów z tego okresu zawarte są w źródłach asyryjskich, greckich i rzymskich, a także w Biblii i Koranie.

Arabowie prawdopodobnie nie stworzyli harmonijnego systemu mitologicznego w okresie przed Mahometem. Najważniejszym źródłem traktującym o bóstwach staroarabskich jest Żywot wysłannika Boga (Sirat Rasul Allah), autorstwa Ibn Hiszama. Wymienini są tam bogowie Al-Wadd, Al-Kajs, Al-Uzza, Al-Lat i inni. Charakterystyczny dla Arabów był kult wielkich głazów. Już na wiele wieków przed islamem Arabowie pielgrzymowali do świątyni Al-Kaaba, by czcić tamtejszy Czarny Kamień.

Stosunek muzułmanów do tej przeszłości dobrze oddaje biografia Mahometa autorstwa Ibn Hiszama, z II w. ery muzułmańskiej (IX w. n.e.):

"Byliśmy w dżahilijji, czcząc bożków, karmieni martwymi zwierzętami, czyniąc niemoralność, opuszczając nasze rodziny i łamiąc okresy przymierza, a silni spośród nas gnębili słabych. Taki był nasz stan do czasu, kiedy Allah zesłał nam posłańca spośród nas samych, którego przodkowie są nam znani i którego prawdomówność, wierność i czystość uznajemy".