Degradacja Edmana

Z Wikipedii

Degradacja Edmana - metoda sekwencjonowania peptydów polegająca na kolejnym odrywaniu oznakowanych aminokwasów z N-końca cząsteczki peptydu. Opracowana w roku 1950 przez szwedzkiego biochemika Pehra Edmana.^[1]

Degradację Edmana wykonuje się w dwóch etapach, zasadowym i kwaśnym. Pierwszy etap to reakcja N-fenyloizotiocyjanianu z terminalną grupą aminową (-NH₂), która w łagodnym środowisku alkalicznym występuje w formie obojętnej (niesprotonowanej). Otrzymany w ten sposób związek, pochodna tiomocznika, w następnym etapie w środowisku kwasu solnego ulega cyklizacji i rozpadowi do heterocyklicznego produktu degradacji nazywanego fenylotiohydantoinową pochodną aminokwasu (tzw. PTH-aminokwasu) oraz peptydu, krótszego o jeden aminokwas. Powstające PTH-aminokwasy są identyfikowane za pomocą chromatografii lub elektroforezy.

Maksymalna długość sekwencjonowanego peptydu to 50-60 aminokwasów (ze względu na nieilościowy przebieg reakcji). Sekwencjonowanie metodą Edmana może być wykonywane w sposób zautomatyzowany.^[2]

Przypisy

To jest tylko zalążek artykułu związanego z chemią. Jeśli możesz, rozbuduj go.