Dennis Rader
Z Wikipedii
Dennis Rader, znany również jako morderca BTK, (ur. 9 marca 1945) - amerykański seryjny morderca. Pomiędzy rokiem 1974 a 1991 zabił 10 osób w hrabstwie Sedgwick w Kansas.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Rader urodził się w 1945 roku. Był najstarszy spośród czwórki braci. Był synem William Elvina i Dorothea Mae Rader. Dorastał w Wichita i ukończył szkołę Riverview Schooland późniejszą Wichita Heights High School. W latach 1965-65 uczęszczał do Kansas Wesleyan University, a potem spędził 4 lata od 1966 do 1970 w U.S. Air Force, w tym między innymi również w Teksasie, Alabamie, Okinawie, Korei Południowej, Grecji i Turcji.
Kiedy wrócił do Stanów przeprowadził się do Park City, ulokowanej 7 mil na północ od Wichita. Pracował jako rzeźnik na stoisku z mięsem w supermarkecie Leekers IGA w Park City, w którym pracowała również jego matka jako księgowa. Ożenił się z Paulą Dietz 22 maja 1971. Ukończył Butler County Community College w El Dorado. W tym samym czasie zapisał się na Wichita State University. Ukończył go w 1971 roku ze stopniem naukowym w Administracji Prawa. Rader miał dwóch dorastających synów. Urodzili się już po pierwszym zabójstwie Radera.
Od 1972 do 1973, Rader pracował jako monter w Coleman Company, kempingu firmy mechanicznej, w której pracowały dwie wcześniejsze ofiary zabójcy. Od listopada 1974 do zwolnienia w lipcu 1988, Rader pracował w Wichita w biurze w centrali ADT Usługi ochroniarskie, firmie, która sprzedawała i instalowała systemy alarmowe dla klientów biznesowych. Obejmował kilka stanowisk wliczając w to menadżera ds. instalacji. Właśnie wtedy nauczył się jak delikatnie zdemontować domowy system alarmowy, oraz uczył się jak złamać domowe systemy alarmowe swoich ofiar aby nie być złapanym.
W 1991 Rader był kierownikiem sprzedaży w departamencie prawnym Park City, na dwóch stanowiskach, w departamencie ochrony zwierząt, złych warunków mieszkaniowych, podziału na strefy, generalne zezwolenia i różnorodności kłopotów. Po tym stanowisku sąsiedzi stwierdzili o nim, że czasem jest nadgorliwy i ekstremalnie surowy, jeden z sąsiadów narzekał, że Rader poddał eutanazji jednego z jego psów bez powodu. 2 marca 2005 roku rada Park City zwolniła go ze stanowiska po raporcie wyrażającym niezadowolenie z jego pracy. Przez ten czas stał się autorytetem.
Rader służył w obydwu hrabstwach Sedwig, w Komisji Odwoławczej ds. Podziałów i w Komisji Kontroli i Doradztwa dla Zwierząt (powołany w 1996 zrezygnował w 1998). Był też członkiem Chrześcijańskiego Kościoła Luteranów, organizacji Luteranów składającej się z ok. 200 osób. Był członkiem tego stowarzyszenia przez ok. 30 lat i został mianowany na prezesa rady stowarzyszenia. Był także liderem Młodych Harcerzy i głównym członkiem lokalnej Partii Republikanów USA.
27 lipca 2005 w hrabstwie Sedgwick sędzia dzielnicy Eric Yost zrzekł się zwyczajnego 60-dniowego okresu czekania na rzecz wyjątkowego natychmiastowego rozwodu dla Pauli Rader, zważając na jej zdrowie psychiczne, które jest zagrożone. Rader nie zakwestionował rozwodu, 34letnie małżeństwo się skończyło.
[edytuj] Sposób działania
Rader pisał o swoich ofiarach jako „projektach”. Swoje narzędzia zbrodni (pistolet, taśma, lina, kajdanki) trzymał w torbie na kręgle, mówił o nich „hit kit”. Nie zapominał również o ubraniach, w które przebierał się przed dokonaniem morderstwa.
Morderca opracował swój sposób na kolejne zbrodnie. Krążył po mieście w poszukiwaniu nowej ofiary, śledził je, poznając jej codzienne przyzwyczajenia. Czekał na najlepszy moment do ataku. Starał się nawiązać kontakt z potencjalnymi ofiarami, w celu łatwiejszego ich rozpracowania. Rader często śledził kilka potencjalnych ofiar w tym samym czasie, aby móc kontynuować swoje działania, nawet jeżeli jedna z ofiar będzie poza zasięgiem. W dniu morderstwa Rader odcinał linię telefoniczną, wkradał się do domu ofiary i czekał, aż wróci.[potrzebne źródło]
Aby uspokoić swoje ofiary udawał gwałciciela, który chce tylko zaspokoić swoje fantazje seksualne. Wiele ofiar słysząc to godziło się na współpracę sądząc, iż po zgwałceniu napastnik pozostawi je w spokoju. Rader krępował, torturował i zabijał swoje ofiary. Dusił je aż traciły przytomność, następnie czekał aż się ockną aby ponownie je dusić. Ten rytuał powtarzał wielokrotnie, zmuszając ofiarę do wielokrotnego ocierana się o śmierć. Po uśmierceniu ofiary masturbował się nad zwłokami pozostawiając swoje nasienie na jej bieliźnie.
[edytuj] Ofiary
Na liście ofiar Dennisa Radera znaleźli się:
- 1974: Cztery osoby należące do jednej rodziny (Joseph Otero, jego żona Julia Otero oraz dwoje z ich pięciorga dzieci: Joseph Otero Junior oraz Josephine Otero) oraz kolejna osoba, Kathryn Wright
- 1977: Shirley Vian
- 1977: Nancy Fox
- 1985: Marine Hedge
- 1986: Vicki Wegerle
- 1991: Dolores Davis
Rader próbował również zamordować Kevina Bright, który zdołał uciec w momencie, kiedy zabójca był zajęty jego siostrą.
Przedstawiciele policji twierdzą, że nie ma powodów aby uznać Radera za odpowiedzialnego za inne morderstwa.[potrzebne źródło] Zabójca kolekcjonował przedmioty zabrane z miejsc popełnionych przez siebie zbrodni – nie posiadał żadnych rzeczy związanych z innymi zabójstwami. Rader miał w planach również inne ofiary, na przykład Annę Williams, która w 1979 roku uniknęła śmierci wracając do domu znacznie później, niż zabójca oczekiwał.[potrzebne źródło]
[edytuj] Listy
Rader rozsławił się dzięki wysyłanym przez siebie listom do policji i gazet. W latach 1974 do 1979 pojawiło się kilka komunikatów od BTK. Pierwszy list, ukryty w książce o inżynierii w bibliotece publicznej w Wichita w październiku 1974 roku, opisywał szczegóły zabójstwa rodziny Otero w styczniu tamtego roku. Na początku 1978 roku zabójca wysłał kolejny list do stacji telewizyjnej KAKE w Wichita, w którym przyznał się do zamordowania rodziny Otero, Shirley Vian, Nancy Fox oraz niezidentyfikowanej ofiary (przypuszczalnie Kathryn Wright). W liście przedstawiał się wieloma imionami, łącznie z tym, które do niego przylgnęło: BTK. Domagał się większej uwagi ze strony mediów i oświadczył, że Wichita doczekała się seryjnego mordercy na dużą skalę. Do listu dołączony był wiersz zatytułowany „Śmierć Nancy”.
W 1979 r. morderca wysłał dwie identyczne przesyłki: jedną do niedoszłej ofiary, nieobecnej w domu w chwili włamania, oraz drugą do telewizji KAKE. W przesyłkach znalazł się kolejny wiersz, „Anno, dlaczego się nie pojawiłaś”, opisujący zaplanowaną zbrodnię, a także kilka drobnych przedmiotów ukradzionych z domu pani Williams. Prawdopodobnie Rader czekał kilka godzin na Annę Williams w jej domu nr 600 przy South Pinecrest. Nieświadomy, że udała się ona do swojej siostry na cały wieczór.
W 1988 roku, po morderstwach trzech osób z rodziny Fagerów w Wichita, pojawił się kolejny list od osoby podającej się za BTK, w którym autor zaprzeczył, jakoby popełnił tę zbrodnię. Jednocześnie wyraził uznanie dla sprawcy zabójstwa. Aż do 2005 roku nie potwierdzono, czy list był faktycznie napisany przez prawdziwego BTK, Dennisa Radera, choć zdaniem policji nie był on odpowiedzialny za to morderstwo.
W marcu 2004 roku rozpoczęła się seria komunikatów przesyłanych przez BTK, które doprowadziły do jego aresztowania w lutym 2005 roku. Gazeta The Wichita Eagle otrzymała list, w którego adresie zwrotnym figurował Bill Thomas Killman. Autor listu twierdził, że 16 września 1986 zamordował Vicki Wegerle załączając kserokopię jej prawa jazdy, które zostało skradzione w chwili morderstwa.
W maju 2004 roku telewizja KAKE otrzymała list zawierający słowne puzzle. W czerwcu znaleziono kolejną przesyłkę, przymocowaną do znaku drogowego w Wichita, zawierającą opisy zabójstw członków rodziny Otero. W lipcu we wrzutni biblioteki publicznej znalazła się przesyłka zawierająca jeszcze dziwniejsze materiały, w tym przyznanie się przez BTK do zamordowania dziewiętnastoletniej Jake Allen w Argonii w stanie Kansas, w tym samym miesiącu. To stwierdzenie okazało się nieprawdą, gdyż ustalono, że dziewczyna popełniła samobójstwo.
W październiku 2004 roku do skrzynki firmy kurierskiej UPS wrzucono kopertę zawierającą zdjęcia ze scenami przemocy i krępowania dzieci. W kopercie znajdował się również wiersz zawierający groźby pod adresem głównego detektywa prowadzącego śledztwo, por. Kena Landwehra oraz fikcyjną autobiografię mordercy prezentującą liczne szczegóły z jego życia. Szczegóły te zostały później ujawnione publicznie jako potencjalnie prawdziwe, głównym jednak celem policji było sprowokowanie zabójcy do dalszej komunikacji w nadziei, że popełni on w końcu jakiś błąd.
W grudniu 2004 roku, policja w Wichita otrzymała następną przesyłkę od BTK. Tym razem paczka została podrzucona w parku Murdoch. Znaleziono w niej prawo jazdy Nancy Fox, które zostało skradzione na miejscu zbrodni, a także lalkę z charakterystycznie skrępowanymi rękami i nogami oraz głową owiniętą w foliową torbę. W styczniu 2005 Rader próbował podrzucić pudełko po płatkach zbożowych w samochodzie na parkingu sklepu Home Depot w Wichita, jednak zostało ono wyrzucone do śmieci przez właściciela pojazdu. Później zostało ono odzyskane ze śmietnika po tym, jak Rader w kolejnej wiadomości zapytał o jego los. Po obejrzeniu taśmy video z systemu ochrony parkingu ustalono, że osoba, która podrzuciła pudełko, poruszała się czarnym Jeepem Cherokee.
W lutym telewizja KAKE otrzymała pocztówki, zaś poza miastem podrzucono następne pudełko po płatkach zawierające kolejną skrępowaną lalkę symbolizującą morderstwo jedenastoletniej Josephine Otero. Rader zapytał policję, czy jeśli zapisze swoją wiadomość na dyskietce, zostanie ona wyśledzona czy nie. Policja na łamach gazety The Wichita Eagle odpowiedziała, że wszystko będzie w porządku. 16 lutego Rader przesłał dyskietkę do stacji telewizyjnej FOX w Wichita. Ekspertyza zawartości dyskietki szybko wykazała, że była ona wcześniej używana w kościele luterańskim w Wichita, odnaleziono też imię Dennis. Ustalono, że Rader był przewodniczącym rady kościelnej. Aresztowano go 25 lutego 2005 roku.
B.T.K. zaszokował wszystkich treścią jednego ze swoich listów. Zapytał w nim ile osób ma jeszcze zabić aby dostać jakiś przydomek.Podał nawet policji kilka swoich propozycji (np. Dusiciel z Witchita). Był to dowód jego narcystycznego podejscia do samego siebie.
Po aresztowaniu, Rader zeznał, że były różne powody wznowienia jego aktywności w 2004 roku, między innymi związane było to z wydaniem książki Roberta Beattie „Koszmar w Wichita: Polowanie na Dusiciela BTK” – chciał opowiedzieć swoją historię swoimi słowami. Stwierdził również, że był nieco znudzony – jego dzieci dorosły i miał znacznie więcej czasu niż wcześniej.
