DMX

Z Wikipedii

DMX
DMX i jego żona, Tashera
Imię i nazwisko	Earl Simmons
Pseudonim	The Dog, Dark Man X
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1970 Baltimore
Gatunek	hardcore rap
Zawód	muzyk aktor
Aktywność	1990 – obecnie
Wytwórnia płytowa	Ruff Ryders Bloodline Records Bodog Music Sony BMG (1992-1993, 2006-2008) Columbia (1992-1993, 2006-2008) Def Jam Recordings (1998-2005)
Powiązania	Ruff Ryders Bloodline Records Murder Inc
Strona internetowa

DMX, właściwie Earl Simmons (ur. 18 grudnia 1970 roku w Baltimore – amerykański raper, muzyk, aktor, kompozytor i producent filmowy. Jest właścicielem wytwórni Bloodline Records, która produkuje również ubrania.

DMX ma bliznę na ręku, po napaści fana, który chciał ukraść mu zegarek.^[1] Raper na plecach ma wytauowane "One love Boomer", napis poświecony swojemu psu.

[edytuj] Biografia

[edytuj] Born Loser (Początki-1993)

Earl Simmons urodzony w Baltimore, zamieszkał w Yonkers. Wychowywany przez samotną matkę jako jej jedyne dziecko.^[2] Zaczął rapować w wieku 13 lat. Opracował wtedy styl rapowania zwany "spellbound", pojegający na literowaniu wyrazów. Karierę raperską zaczął od wydawania undergroundowych singli, w tym: "Up To No Good" i "Spellbound". Wystąpił również na żywo z KCR 1991 i Percee Pee. W 1992 podpisał roczny kontrakt z wytwórnią Columbia Records. W połowie 1993 wydał swój pierwszy oficjalny singel, Born Loser.

[edytuj] It's Dark and Hell Is Hot (1993-1998)

Earl postanowił rozwiązać umowę z wytwórniami Columbia Records i Ruffhouse, by podpisać kontrakt z Ruff Ryders Entertainment. W 1994 wyszedł jego singel "Make A Move", do którego nagrał też remiks pod tytuł. Wkrótce wystąpił z Ja Rule'em i Jay'em-Z w piosence "Time To Build" Mica Geronimo. Potem poszedł jednak do więzienia za posiadanie narkotyków.

Kiedy wyszedł, Dee z Ruff Ryders przedstawił go Puff Daddy'emu, by przyjął go do swojej wytwórni, jednak szef Bad Boy Records uznał głos DMX-a za "niemarketingowy". W związku z tym pół roku później podpisał kontrakt z Def Jam.^[3] Przez pewien czas występował gościnnie u innych wykonawców w tym: "4, 3, 2, 1" LL Cool J-a, "24 Hours To Live" Ma$e'a, "Money, Power & Respect" The LOX, "Nothin' Move But The Money" Mica Geronimo. Nagrywał też utwory na soundtracki, chociażby "We Be Clubbin z Ice Cube'em na "The Players Club OST" czy "Murdergram" z Jayem-Z i Ja Rule'em na "Streets Is Watching".

Na początku 1998 DMX wydał swojego pierwszego singla dla Def Jam, "Get At Me Dog", na którym gościnnie wystąpił Sheek Louch. Zarówno główny utwór, jak i b-side "Stop Being Greedy" zdobyły wielką popularność, a sam singel uzyskał status złotej płyty. Wkrótce DMX mógł wydać swój debiutancki album zatytułowany "It's Dark and Hell Is Hot", który po premierze podbijał listy przebojów. RIAA zatwierdziło go jako 4x platynę. W samym 1998 roku sprzedano około 2,300,000 egzemplarzy albumu, stawiając go na #23 miejscu listy najlepiej sprzedających się albumów tego roku.^[4] Po kilku miesiącach DMX został oskarżony o gwałt na striptizerce, jednak zarzuty nie były prawdziwe. Testy DNA wykazały, że Earl Simmons jest niewinny.

[edytuj] Flesh of My Flesh, Blood of My Blood (1998-1999)

Po sukcesie pierwszego albumu, szybko zaczął prace nad swoim drugim albumem. W tym czasie wystąpił w "Money, Cash, Hoes" (Jay-Z), "Get Your Shit Right" (Jermaine Dupri), "Whatcha Gonna Do?" (Jayo Felony), "Shut 'Em Down" (Onyx), "We Got This" (John Forte), "Scenario 2000" i "Dog Match" (Eve). Ponadto został zaproszony przez DJ-a Clue do nagrania remiksu "Ruff Ryders' Anthem".

W grudniu 1998 DMX wydał swój kolejny album - "Flesh of My Flesh, Blood of My Blood", który tak samo jak pierwszy zdobył olbrzymią popularność i również został zatwierdzony jako multi-platyna. Oba single, "Slippin'" i "No Love 4 Me" ukazały się w 1999 roku. Wkrótce DMX ruszył we wspólną trasę koncertową z Jay'em-Z, Method Manem i Redmanem nazwaną Hard Knock Life Tour, na które miał kolejny konflikt z prawem. Został zatrzymany pod zarzutem wszczęcia bójki, ale szybko został oczyszczony. Po raz kolejny DMX został oskarżony w maju, kiedy został oskarżony o napaść na mieszkańca Yonkers, który nękał jego żonę. Latem 1999 roku zostały przeciw niemu wysunięte poważniejsze zarzuty, gdy jego wuj, a zarazem menadżer, został przypadkowo postrzelony w stopę w hotelu w New Jersey. Po przeszukaniu domu rapera, DMX i jego żona zostali oskarżeni o nielegalne posiadanie broni, narkotyków i zarzut znęcania się nad zwierzętami. Zostali jednak skazani tylko na grzywnę i roboty publiczne.

Pod koniec kwietnia 1999, Ruff Ryders, grupa, w której skład wchodził DMX, wydała swoją pierwszą składankę "Ryde or Die vol. 1". Dwie piosenki, na których wystąpił DMX zostały singlami promującymi album: "Ryde or Die" i "Some X Shit". Płyta zadebiutowała na pierwszym miejscu listy Billboard 200, ostatecznie sprzedając się w nakładzie ponad 2 milionów płyt.

W 1999 DMX zdobył tytuł "Solo artist of the year" ("solowy artysta roku"), a także "Live performer of the year" ("występujący na żywo wykonawca roku") bijąc w ten sposób Jaya-Z, Mastera P, Busta Rhymesa i Snoop Dogga.^[5]

[edytuj] ...And Then There Was X (1999)

W 1999 DMX wydał kolejny album "...And Then There Was X". Pierwszym promującym go singlem był "What's My Name". Kolejny, "Party Up", cieszył się dużą popularnością. DMX zdissował w nim Eminema. Ostatnim singlem był "What You Want" (czyli "What These Bitches Want"), na którym wystąpił Sisqo z Dru Hill. Na listach przebojów pojawił się również utwór "Don't You Ever". Ostatecznie album sprzedał się w nakładzie około sześciu milionów egzemplarzy i został zatwierdzony jako 6x platyna (stając się również jego najlepiej sprzedającym się albumem, chociaż to "It's Dark and Hell Is Hot" jest przez fanów uznawany za najlepszy). Zadebiutował na pierwszym miejscu listy Billboard 200.

DMX w 1999 współpracował też z wykonawcami takimi jak: Foxy Brown (do utworu "Dog & A Fox" na płytę "Chyna Doll"), Ja Rule'em (do utworu "It's Murda" na płytę "Venni Vetti Vecci"), Nasem (do utworu "Life Is What You Make It" na płytę "I Am..."). Przebój z "...And Then There Was X", "Party Up" został wykorzystany w kilku filmach, między innymi "How High" i "Gone In 60 Seconds".

[edytuj] The Great Depression (2000-2001)

W 2000 roku członek grupy Ruff Ryders, Drag-On, wydał swój debiutancki album zatytułowany "Opposite Of H2O". Gościnnie wystąpił na nim między innymi DMX - na singlu "Niggaz Die 4 Me", w utworze "Get It Right", a także w "Groundhog Day", gdzie rola DMX-a jest niewielka, gdyż można usłyszeć go pod koniec, a także jako sample'a z "Look Thru My Eyes". W tym roku swój album, "G.O.A.T.", wydał też jeden z hip-hopowych weteranów, LL Cool J. "Fuhgidabowdit" to kolejny jego utwór, w którym wystąpił z Method Manem, Redmanem i DMX-em.

DMX w latach 2000 i 2001 wystąpił na dwóch filmach - "Romeo Must Die" (rola dalszoplanowa) i "Exit Wounds". Do obu filmów wydano płyty ze ścieżkami dźwiękowymi, z którym obie były promowane przez single DMX-a - "Come Back In One Piece" i "No Sunshine".

"Ryde or Die vol. 1" została dobrze przyjęta przez fanów, więc w 2000 roku wydali kolejną składankę - "Ryde or Die vol. 2", której nie udało się już powtórzyć sukcesu poprzedniej. Składanka ta zadebiutowała na #2 miejscu listy Billboard 200. Została pobita jedynie przez "Marshall Mathers LP" Eminema.^[6] DMX wystąpił na tylko jednym utworze - "The Great".

Pod koniec listopada 2001 roku DMX zakończył prace nad swoim czwartym studyjnym albumem, "The Great Depression", który, tak jak poprzednie, zadebiutował na #1 listy Billboard 200. Oficjalnie promowany przez trzy single - "We Right Here", "Who We Be" i "I Miss You". "We Right Here" nie znalazł się na liście Billboard Hot 100, ale za to zajął #8 miejsce na Hot Rap Tracks. Drugi singel, "Who We Be", dotarł na #60 miejsce Billboard Hot 100, najwyższe z tych trzech singli. Album nie sprzedał się jednak tak dobrze, jak pozostałe. Irv Gotti w wywiadzie stwierdzi, że jest to prawdziwa przyczyna beefu z Ja Rule'em.^[7]

[edytuj] Grand Champ (2001-2003)

Krótko po wydaniu "The Great Depression", Ruff Ryders wydali kolejną składankę "Ryde or Die vol. 3". DMX wystąpił na niej w utworze "Friend of Mine". Płyta odniosła jeszcze mniejszy sukces niż poprzednia.

W 2003 wystąpił w filmie "Cradle 2 The Grave", do którego wydana została płyta ze ścieżkami dzwiękowymi. Znalazło się na nim kilka utworów z DMX-em, w tym: "X Gon' Give It To Ya", "Go To Sleep", "Right/Wrong" i "Gettin' Down". Album ten zadebiutował na #6 miejscu listy Billboard 200.^[8]

Pod koniec roku 2002 został wydany album z największymi przebojami DMX-a, zatytułowany "The DMX Files". Znalazł się na nim nowy utwór, "X Gon' Give It To Ya", a także "Let's Get It On" będący zmienioną wersją "Get It On The Floor".

26 września 2003 roku, DMX wydał swój piąty studyjny album, "Grand Champ". W wersji wydanej specjalnie dla UK pojawił się dodatkowy utwór, "X Gon' Give It To Ya", który wcześniej promował sound track z "Od kołyski aż po grób". Zdobył on też największą popularność ze wszystkich singli wydanych w tym roku przez DMX-a, zajmując #60 miejsce na liście Billboard Hot 100, a także #8 na liście UK Singles Chart i #23 na German Singles Chart. Niewiele mniejszy sukces osiągnął singel "Where The Hood At", który na listach Hot R&B/Hip-Hop Songs i Hot Rap Tracks znalazł się nawet na wyższych miejscach niż poprzednik. Ostatni singel, "Get It On The Floor", osiągnął przeciętny sukces w porównaniu z wcześniejszymi utworami.

"Grand Champ" osiągnął jeszcze mniejszy sukces, niż "The Great Depression. Ostatecznie został nagrodzony platynową płytą i tak jak poprzednie, zadebiutował na #1 miejscu listy Billboard 200. Po wydany tego albumu DMX postanowił zejść ze sceny, by skupić się na karierze aktorskiej.

W roku 2003 nasilił się również beef z Ja Rule'em. Na "Grand Champ" znalazło się kilka utworów, w których DMX zdissował rywala. Są to - "Where The Hood At" i "We're Back". Nagrany był również utwór "Ruled Out", jednak ostatecznie nie znalazł się na albumie. Wystąpił również z Eminemem i Obie Trice'em w utworze "Go To Sleep", na którym wszyscy trzej zdissowali Ja Rule'a.

[edytuj] Here We Go Again (2004-2005)

Po wydaniu "Grand Champ", DMX oświadczył, że schodzi ze sceny. Pomimo tego, dalej występował gościnnie z innymi raperami, chociażby na singlu "Streetlife" Deana Dawsona, czy "Tear It Up" Yung Wuna. O jego odejściu wspomniał Drag-On w swoim utworze "Tell Your Friends" ("y'all heard X is retiring but Drag is back" - "słyszeliście, że X przechodzi na emeryturę, ale Drag wrócił").

W 2005 roku Ruff Ryders wydali pięć składanek. Na jednej z nich, "The Redemption vol. 3: Memorial Day Weekend 2005", Big Mike ogłosił "The dog is back!", co oznacza powrót X-a na scenę. Jego piosenka, "Get Wild", promowała składankę "The Redemption vol. 4".

Na lato 2005 zapowiadano szósty studyjny album DMX-a. Miał być zatytułowany "Here We Go Again". Jednak po tym jak jego przyjaciel, Jay-Z, został szefem wytwórni Def Jam, przestało się między nimi układać, więc DMX rozwiązał kontrakt ze swoją dotychczasową wytwórnią.^[9] Album promowały single "Pump Ya Fist" i "Give 'Em What They Want". "Here We Go Again" ostatecznie nie został wydany. Ukazał się wyłącznie jako bootleg.

[edytuj] Year of the Dog...Again (2006)

11 kwietnia 2006 roku wyszedł pierwszy singel zapowiadający nadchodzący album DMX-a, "Year of the Dog...Again". Utwór największą popularność zdobył w Niemczech osiągając #2 miejsce na liście German Singles Chart, podczas gdy na liście Hot R&B/Hip-Hop Songs zajął zaledwie #125.

31 lipca album "Year of the Dog...Again" został wydany w UK, dzień później również w USA. Później promowany przez kolejne dwa single: "Lord Give Me a Sign" (Billboard Hot 100: #122; Hot R&B/Hip-Hop Songs: #70; German Singles Chart: #31) oraz "Come Thru' (Move)" (German Singles Chart: #2). Na płycie znalazły się produkcje znanego producenta Scotta Storcha. Gościnnie wystąpili między innymi Busta Rhymes, Jadakiss, Styles P i Amerie, a także wielu członków Bloodline Records, w tym Big Stan. Do bonusowego wydania płyty dołączono DVD zawierające trwający 20 minut film przedstawiający prace nad płytą. Do specjalnego wydania "Year of the Dog...Again" dla UK dołączono również utwór "Who Dat" (zawarty również na jednym z wydań singla "Lord Give Me a Sign").

"Year of the Dog...Again" to pierwszy album DMX-a, który zadebiutował na #2 miejscu listy Billboard 200. W pierwszym tygodniu od wydania sprzedano trochę mniej niż 126,000 egzemplarzy. Od wejścia na #1 miejsce album dzieliło 1,500 sprzedanych kopii. Płytę wyprzedziła składanka "Now That's What I Call Music! 22", na której znalazły się utwory Rihanny, Chrisa Browna i Kelly Clarkson^[10].

"We In Here" stało się tytułowym utworem nowej składanki Ruff Ryders. Pojawił się na niej również drugi singel DMX-a, "Lord Give Me a Sign", a także "Where You Been" z Freeway'em oraz freestyle na podkładzie "New York Shit" Busta Rhymesa.

[edytuj] Walk With Me Now And You'll Fly With Me Later (2007-2008)

Po tym, jak "Year of the Dog...Again" nie osiągnęło pierwszego miejsca na liście Billboard 200, DMX stwierdził, że wytwórnia Sony BMG zepsuła jego karierę, więc przeszedł do Bodog Music. W 2008 zamierza wydać dwa albumy (w tym jeden gospelowy). Pojawią się na nich produkcje Swizz Beatza, Dame'a Grease'a, PK i Pharella. Pierwszym singlem promującym album jest "Already".

[edytuj] Kariera aktorska

Kariera DMX-a jako aktora zaczęła się, kiedy raper zagrał w filmie "Belly" obok Method Mana i Nasa. Potem zagrał drugoplanową rolę w filmie "Romeo Must Die" obok takich gwiazd jak Aaliyah i Jet Li. Po wyjściu z więzienia wystąpił ze Stevenem Seagalem w filmie "Exit Wounds". Do sound tracka tego filmu DMX nagrał przebojowy singel "No Sunshine". DMX znów zagrał u boku Jeta Li w "Cradle 2 the Grave". Zarówno film, jak i jego sound track był przebojem. Szczególną popularność zdobyła piosenka "Go To Sleep". DMX wystąpił również w filmie "Never Die Alone", opartym na książce Donalda Goinesa. DMX zagra również w trzech nadchodzących fimach: "Marble City", "Last Hour" oraz "Beast" będący sequelem "Belly". Raper również ma swój reality show - "DMX: Soul of the Man". Wystąpił również w "South Parku" w odcinku "Chef Aid".

[edytuj] Rywalizacje

2Pac/Westcoast - W beefie między wschodnią a zachodnią sceną hip-hopową wziął udział również DMX dissując głównie 2Paca we freestyle'u znanym jako "East Coast" (oparty na podkładzie z "I Shot Ya" LL Cool J-a). Po około dziesięciu latach odpowiedział mu Crooked I, którego według pogłosek Simmons zdissuje na najnowszym albumie "The Resurrection Of Hip-Hop". Według plotek do beefu włączył się Xzibit, ale okazały się one fałszywe.

Eminem - DMX i Eminem wyzywali się nawzajem na freestyle'ach. W końcu Simmons zdissował go w znanym kawałku "Party Up". Są pogłoski, że Eminem odpowiedział mu na kilku utworach z "The Marshall Mathers LP", najprawdopodobniej na "Under The Influence" naśladując jego styl w refrenie.

K-Solo - DMX stoczył z nim walkę freestyle'ową w więzieniu. Kiedy K wyszedł, nagrał hit "Spellbound", po czym DMX powiedział, że K go okradł ze stylu i w 1998 odpowiedział mu w "Get At Me Dog". Solo nie odpowiedział aż do 2001. W jednym z wywiadów DMX wyzwał go na walkę (gdyż był w tym czasie również bokserem). W jednej ze scen z dokumentu "Beef", K-Solo jest poddawany testom z wykrywaczem kłamstw. Nie przeszedł go pomyślnie, gdyż wykryto kłamstwo przy pytaniu "Did DMX create any of the lyrics for "Spellbound"?" ("Czy DMX jest autorem którego kolwiek tekstu ze "Spellbound?").

Kurupt - W 1999 roku Kurupt wydał swój drugi solowy album, "Tha Streetz Iz a Mutha", na którym znalazł się utwór, zatytułowany "Callin' Out Names", w którym zdissował DMX-a i Ruff Ryders. Pretekstem były pogłoski, że DMX sypiał z Foxy Brown.^[11]

[edytuj] Dyskografia

Zobacz więcej w osobnym artykule: Dyskografia DMX-a.

Albumy

It's Dark and Hell Is Hot (1998)
Flesh of My Flesh, Blood of My Blood (1998)
...And Then There Was X (1999)
The Great Depression (2001)
The DMX Files (2002)
Ruff Ryders Presents - Best of DMX (2002)
Grand Champ (2003)
Year of the Dog...Again (2006)
The Definition Of X: The Pick Of The Litter (2007)
Walk With Me Now And You'll Fly With Me Later (2008)

[edytuj] Wybrana filmografia

kompozytor

Belly (1998)
Woo (1998)
Uciekający pan młody (The Wood, 1999)
Backstage. Za kulisami. (Backstage, 2000)
Romeo musi umrzeć (Romeo Must Die, 2000)
60 sekund (Gone in 60 Seconds, 2000)
Super zioło (How High, 2001)
Uliczne sny (Street Dreams, 2002)
Liczą się tylko Frankliny (All About the Benjamins, 2002)
Thug Workout (2002)
Od kołyski aż po grób (Cradle 2 the Grave, 2003)
Last Hour (2006)

aktor

Belly (1998) jako Tommy 'Buns' Bundy
Backstage. Za kulisami. (Backstage, 2000) jako on sam
Romeo musi umrzeć (Romeo Must Die, 2000) jako Silk
Boricua's Bond (2000)
Mroczna dzielnica (Exit Wounds, 2001) jako Latrell Walker
Angel: One More Road to Cross (2001) jako on sam
Beff (2003) jako on sam
Od kołyski aż po grób (Cradle 2 the Grave, 2003) jako Tony Fait
Nigdy nie umieraj sam (Never Die Alone, 2004) jako Król David/Król Cobra
Last Hour (2006) jako Black Jack
Korpus weteranów (The Hard Corps, 2006) jako Rap Music Mogul
Daddy Cool (2007)

aktor gościnnie

Miasteczko South Park (South Park, 1998) jako on sam (głos)
Brygada ratunkowa (Third Watch, 1999-2005) jako Kandid Jones
Trippin' (2005) jako on sam

producent

Nigdy nie umieraj sam (Never Die Alone, 2004)

[edytuj] Sukcesy

2002: nominacja MTV Movie Award w kategorii Najlepsza Przełomowa Rola Męska Mroczna Dzielnica
2002: nominacja MTV Movie Award w kategorii najbardziej obiecujący debiut Mroczna Dzielnica

[edytuj] Linki zewnętrzne

DMX w bazie filmweb.pl
DMX w Internet Movie Database (IMDb) (en)

Przypisy

We provide Linux to the World

DMX