Domingo de Iriarte y Nieves Ravelo

Z Wikipedii

Domingo de Iriarte y Nieves Ravelo (1739-1795) hiszpański dyplomata i radca stanu. Inny dyplomata Bernardo de Iriarte y Nieves Ravelo (1735-1814) był jego bratem.

Od roku 1754 przez 15 lat urzędnik magistratu Madrytu (llamado). Jego, i jego braci edukacją zajął się wuj, królewski bibliotekarz Juan de Iriarte y Cisneros (1702-1771).

Znakomicie opanował łacinę i grekę, a także języki nowożytne: francuski, angielski, niemiecki i włoski. Dzięki temu kariera dworska stanęła przed nim otworem. Minister Jerónimo Grimaldi uczynił go paziem (Page de Cartera) w roku 1763 używając go jako posłańca między swym ministerium i sobą a królem Karolem III.

Przez 10 lat był sekretarzem wiedeńskiej ambasady Hiszpanii, skąd przeniesiono go do Paryża, gdzie jako ambasador od 1776 (do 1784) urzędował hrabia Pedro de Aranda.

Następnie (1785) został ministrem - plenipotentem (Ministro plenipotenciario) w Polsce. ^[1] Później Manuel Godoy oddelegował go do prowadzenia rozmów pokojowych z Francuzami. W latach 1791-1792 był hiszpańskim chargé d'affaires w Paryżu. Gdy w 1791 roku z francuskiej stolicy wyjechał ambasador Carlos José Gutiérrez de los Rios, hrabia de Fernan-Nuñez, Iriarte przejął całość spraw ambasady.

Od 15 grudnia 1793 do stycznia 1794 był hiszpańskim posłem w Rzeczypospolitej. Na początku 1794 roku ostrzegł pruskiego posła Buchholtza w Warszawie, przed planowanym przez Francuzów powstania w Polsce i na Węgrzech^[2], czego sam dowiedział sie od hiszpańskiego posła w Stambule.

Za zawarty na w miarę korzystnych warunkach pokój w Bazylei Karol IV Hiszpański wręczył mu order Karola III i mianował w 1795 ambasadorem w Paryżu. Iriarte nie mógł jednam tam wyjechać ponieważ jego zdrowie pogorszyło się i zmarł.

[edytuj] Źródła

• Domingo de Iriarte y Nieves Ravelo
• Zbigniew Anusik, Dyplomacja szwedzka wobec kryzysu monarchii we Francji w latach 1787-1792, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego Łódź 2000, s. 411, 422, 476, 503.
• Henryk Kocój, Relacje posła pruskiego Ludwiga Buchholtza o insurekcji kościuszkowskiej, Wydawnictwo UJ Kraków 2004, s. 116.

Przypisy