Hiszpańscy ambasadorzy we Francji

Z Wikipedii

Dwór francuski był obok austriackiego najważniejszy w hiszpańskiej polityce zagranicznej aż po ostatnie dekady XVIII wieku. W 1710 na dworze madryckim zasiedli francuscy Burbonowie, co zmieniło Francję z dotychczasowego przeciwnika w sojusznika. Na krótko w latach 1717-1727 Francja była przeciwnikiem Madrytu, jako gwarantka (w zespół z Wielką Brytanią, pokoju Utrechckiego z 1713 roku), Francja stopniowo odchodziła od Wielkiej Brytanii, a zbliżała się do Hiszpanii po 1727 roku, czego przypieczętowaniem był I Pakt Familijny.

Wielka Rewolucja Francuska (1789) spowodowała, że hiszpańscy władcy broniący praw swych krewnych we Francji, znów znaleźli się w obozie wrogów Francji. Po kongresie wiedeńskim (1815) znaczenie międzynarodowe Hiszpanii osłabło, choć Francuzi bacznie obserwowali rozwój wydarzeń za Pirenejami. Niebezpieczeństwo objęcia władzy w Hiszpanii przez dynastię Hohenzollernów, doprowadziło do wojny francusko-pruskiej (1870). Po II wojnie światowej relacje między laicką Republiką Francuską a reżymem Francisco Franco były jak najgorsze.

Pedro de Aranda, Warszawa 1760-62, Lizbona 1757-1759, Paryż 1776-84	Jerónimo Grimaldi, Sztokholm ok 1750, Haga 1759, Paryż 1761-1763	Domingo de Iriarte y Nieves Ravelo, Paryż 1790-1792	José Nicolás de Azara, Paryż 1790-1804
Federico Carlos Gravina y Nápoli, Paryż 1804