Dominik Rudnicki

Z Wikipedii

Dominik Rudnicki (ur. 28 lipca 1676, zm. 1 października 1739 w Warszawie) – polski poeta, jezuita.

Uczył się w kolegiach jezuickich w Wilnie i Krożach. Był nauczycielem poetyki i rektorem kolegiów w Łomży i Pułtusku, następnie zamieszkał w Warszawie. Pisał utwory religijne, często wzorował się na pieśniach ludowych, których był zbieraczem. Tworzył także panegiryki, utwory groteskowe, niewielkie komedie (intermedia) dla sceny jezuickiej. Jest przedstawicielem poezji metafizycznej późnego baroku. Do jego utworów nawiązuje Józef Baka.

Kilka jego rękopisów intermediów prozą przechowywano w zbiorach Biblioteki Narodowej, jednak część została zniszczona w czasie II wojny światowej.

[edytuj] Dzieła

• Głos wolny w wiązanej mowie (wydano pośmiertnie w 1741)
• Lament prowincyj polskich nad umarłą matką ojczyzną Polską (wiersz patriotyczny)
• Intermedia ludirca (utwory sceniczne)

[edytuj] Bibliografia

• Maria Eustachiewicz: Twórczość Dominika Rudnickiego. Wrocław 1966
• Antoni Czyż: Władza marzeń. Studia o wyobraźni i tekstach. Bydgoszcz 1997