Duchowa adopcja
Z Wikipedii
 |
Zasugerowano, aby ten artykuł (lub sekcję) zintegrować z artykułem Adopcja duchowa. |
Duchowa Adopcja (właśc. Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą) - inicjatywa, polegająca na modlitewnym wstawiennictwie w intencji nieznanego poczętego dziecka, zagrożonego aborcją.
Wbrew nazwie, inicjatywa ta nie ma nic wspólnego z adopcją we właściwym rozumieniu, czyli prawnym przysposobieniem narodzonego już dziecka do rodziny zastępczej.
Duchowa Adopcją jest aktem modlitewnym, które funkcjonuje i działa tylko w ludzkim sumieniu. Trwa przez okres 9 miesięcy – tzn. przez czas wzrostu poczętego dziecka w łonie matki. Dotyczy jednego dziecka, zagrożonego aborcją. Osobie duchowo adoptującej nie jest znane ani zagrożone dziecko, ani jego rodzice. Duchowa adopcja może być podejmowana wielokrotnie, kolejno, po wypełnieniu poprzedniego zobowiązania. Duchową Adopcję może podejmować każdy chrześcijanin: osoba dorosła, młodzież i również dziecko, ale pod opieką rodziców lub opiekunów.
[edytuj] Podejmowanie i praktyka Duchowej adopcji
Praktyka Duchowej adopcji polega na codziennej modlitwie trwającej przez 9 miesięcy obejmującej modlitwę „Panie Jezu” (tekst poniżej) + jedna Tajemnica Różańca św. (10 „Zdrowaś Maryjo”) oraz dobrowolnie podjęte praktyki
Praktykowanie Duchowej Adopcji poprzedza uroczyste przyrzeczenie, złożone na ręce kapłana podczas Mszy św. lub Nieszporów.
Złożenie przyrzeczenia powinny poprzedzać rekolekcje, dni skupień lub przynajmniej wiedza o Duchowej adopcji zaczerpnięta z literatury lub nawet z niniejszej Wikipedii. Gdy brak jest możliwości złożenia przyrzeczenia w taki sposób, (np. pracując na morzu, będąc obłożnie chorym lub odbywając karę w więzieniu), wówczas przyrzeczenie składamy indywidualnie, odmawiając rotę przyrzeczenia przed krzyżem, lub świętym obrazem odczytując Rotę adopcyjnego przyrzeczenia, treści następującej: „Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci. Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy nie narodzonym postanawiam mocno i przyrzekam, że od dnia .................................. biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy każdego dnia, modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu. A m e n.“ Moimi zobowiązaniami adopcyjnymi będą:
- jedna Tajemnica Różańca św
- moje dobrowolne postanowienia (patrz niżej)
- oraz codzienna modlitwa „Panie Jezu”, którą teraz odmówię:
Codzienna modlitwa: „Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cie z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, Człowieka Zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego nie narodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby pozostawili je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. A m e n.“
Do codziennej modlitwy adopcyjnej dołączamy wybrane przez nas dobrowolne postanowienia (które nie są obowiązkowe, ale pożądane). Mogą nimi być: dodatkowe Msze św., modlitwy, koronki, litanie, post, Komunia św. usuwanie wad charakteru, walka z nałogiem, praktyki dzieł charytatywnych – pomoc uczynkowa lub materialna, pozyskiwanie nowych zwolenników duchowej adopcji.
Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz. Może być też podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową Duchową adopcję powinno poprzedzać nowe złożone przyrzeczenie, adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera. Praktykę rozpoczynamy w dniu złożenia przyrzeczenia i kończymy po upływie 9 miesięcy. Może się zdarzyć, że zapomnimy, lub zaniedbamy nasze obowiązki adopcyjne. Długa przerwa np. miesięczna – przerywa duchową adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należ wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerw, należy duchową adopcje kontynuować, przedłużając modlitwę o ilość dni opuszczonych.
Jakie płyną korzyści z podejmowania Duchowej adopcji?
Wypełniamy fundamentalny akt miłosierdzia wobec istoty niewinnej i najbardziej bezbronnej. Wypełniając wolę Boga Stwórcy umacniamy i pogłębiamy naszą wiarę. Duchowa adopcja leczy udrękę sumienia spowodowana grzechem aborcji. Daje też szanse na wyzwolenie ze zniewolenia aborcyjnego z tzw. Syndromu post aborcyjnego. Modlitwa „Panie Jezu” zawiera prośbę o miłość rodziców do ich zagrożonego dziecka. Taka postawa owocuje umocnieniem więzi we własnej rodzinie – buduje zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i wzajemną miłość dzieci i rodziców. Idea duchowej adopcji służy zakorzenieniu w ludzkiej mentalności tej miłości rodzicielskiej, która afirmuje życie, odrzuca aborcję i na drodze nawracania buduje zdrowe podstawy rozwoju rodziny i narodu.
[edytuj] Historia
Inicjatorem Duchowej Adopcji w Polsce jest dr Paweł Milcarek, wykładowca filozofii chrześcijańskiej na Uniwersytecie im. kardynała S. Wyszyńskiego w Warszawie, który w Londynie, w kruchcie katedry Westminsterskiej znalazł anglojęzyczną ulotkę z modlitwą dotyczącą tzw. Duchowej adopcji, inicjatywy praktykowanej na zachodzie Europy przez ruch Błękitnej Armii MB Fatimskiej.
Dr Paweł Milcarek przetłumaczył tekst ulotki na j. polski oraz opracował istotę i zasady praktykowania inicjatywy duchowej adopcji. W styczniowym numerze "Rycerza Niepokalanej z 1987 roku opublikował odkrytą przez siebie inicjatywę i tekst codziennej modlitwy oraz przez siebie opracowane zasady ideowe inicjatywy. Inicjatywą zainteresowali się oo Paulini z kościele św. Ducha w Warszawie opracowali tekst liturgii przyrzeczenia adopcyjnego kandydatów i wdrożyli je w praktyce obrzędowej. Przez 7 lat praktyki przyrzeczeń Duchowej adopcji przeprowadzano (z małymi wyjątkami) w tym jedynym w Polsce kościele.
Taki stan rozwoju inicjatywy trwał do 1993 roku. Szersze jej upowszechnienie zapoczątkowali małż. K. i Z. Arkuszyńscy, którzy od 1991 roku pielgrzymowali indywidualnie (tylko we dwoje) do 100 sanktuariów Matki Bożej w Polsce w intencji „obrony życia dzieci nienarodzonych”. Na trasie pielgrzymowania w Warszawie, w kościele św. Ducha, zupełnie przypadkowo odkryli Duchową adopcje i przenieśli ja do Gdańska. Podczas spotkania17.12.1992 r, moderator o. S. Matecki zachęcał Arkuszyńskich do upowszechnienia słabo znanej w Polsce inicjatyw. W odpowiedzi na ten apel pismem z 22,07.1993 zwrócili się oni do ks. dr Kaz. Kurka z Episkopatu Polski, z kilku propozycjami dot. upowszechnienia Duchowej adopcji. Otrzymali odpowiedź, żeby zorganizować w Gdańsku sesję konsultacyjną dot. D.A. dla diec. Duszpasterstw Rodzin z całej Polski. W listopadzie 1993 roku, z inspiracji Episkopatu Polski i przy współdziałaniu HLI-Europa w Gdańsku, K. i Z. Arkuszyńskich i gdańskich obrońców życia, została zorganizowana w kościele św. Antoniego w Gdyni sesja konsultacyjna dla diecezjalnych duszpasterstw rodzin, która otworzyła drogę do upowszechnienia Duchowej adopcji w Polsce. (Znamienną jest okoliczność, że czynności upowszechniania rozbudził Zdzsław Arkuszyński, były więzień KL Auschwitz i „naoczny świadek holokaustu”. Nieustanną jego udręką był niedosyt dziękczynienia Matce Bożej za 4-krotne ocalenie w oświęcimskim obozie zagłady. Będąc naocznym świadkiem ludobójstwa nie ustawał w wysiłkach współdziałania z innymi „obrońcami życia” poprzez różne przedsięwzięcia i inicjatywy Duchowej adopcji, w rozkrzewianiu i ochronie zasad ideowych chwalebnej inicjatywy).
Listopadowa sesja konsultacyjna 1993 roku rozbudziła aktywność w upowszechnianiu inicjatywy ze strony oo. Paulinów, którzy podjęli dalsze sposoby upowszechniania inicjatywy poprzez praktykę demonstrowania obrzędu rekolekcji i przyrzeczeń w kościołach w Polsce i poza jej granicami. Trzy osobowa grupa krzewicieli – Wiesława Kowalska, o. St. Jarosz oraz o. St. Kowalski przeprowadzała systematyczne praktyki demonstrowania. Ponadto jeszcze wcześniej bo od 1991 roku krzewiciele z kościoła Ducha św. w Warszawie Jerzy Marian Zieliński i Wiesława Kowalska podczas corocznych warszawskich pieszych pielgrzymek na Jasną Górę, przeprowadzali rekolekcje o Duchowej Adopcji dla pielgrzymów, którzy na Jasnej Górze składali przyrzeczenia. Od 1994 roku o. Stanisław Jarosz i Wiesława Kowalska w katolickich rozgłośniach radiowych „Radia Józef” „Radia Maryja” i „Radia Jasna Góra”, aż do chwili obecnej przeprowadzają rekolekcje związane z Duchową Adopcją. Ojciec Stanisław Jarosz w 1996 roku zapoczątkował na Jasnej Górze w Częstochowie 2 razy w roku rekolekcje formacyjno-szkoleniowe dla animatorów Duchowej Adopcji z terenu Polski, ale i z zagranicy; rekolekcje te są kontynuowane do chwili obecnej. Od 1995 roku Wiesława Kowalska na wyjazdach na Białoruś, Ukrainę, do Węgier i do krajów Europy zachodniej demonstruje i propaguje tę chwalebną inicjatywę. Przy kościele Ducha św. w Warszawie powołany został Ruch Krzewienia Duchowej adopcji oraz jego zarząd (w składzie m.in.: Z. Arkuszyński, W. Kowalska, M. Zieliński). Powstał również 1.stycznia 1994 roku prowadzony do obecnej chwili przez Zdzisława Arkuszyńskiego, Ośrodek Informacji Ruchu Krzewienia Duchowej Adopcji w Gdańsku. Na Jasnej Górze w Częstochowie na wniosek zarządu Ruchu Krzewienia Duchowej Adopcji przeor o. Sz. Kośnik powołał Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji o zasięgu ogólnopolskim, który do chwili obecnej organizuje rekolekcje formacyjno-szkoleniowe dla animatorów Duchowej adopcji. 25 marca 1994r ruch ten zorganizował promocję Duchowej Adopcji na Jasnej Górze. Obecnie, po zlikwidowaniu Ruchu Krzewienia Duchowej Adopcji, cały zakres zadań w skali ogólnopolskiej przejął Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji.
Właściwa nazwa inicjatywy (Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą) pojawiła się w liście Stolicy Apostolskiej z dnia 25 kwietnia 1994 do przeora Jasnej Góry o. Szczepana Kośnika (pod taką nazwą Ojciec św. Jan Paweł II udzielił jej apostolskiego błogosławieństwa).
Dzień 25 marca, od 1992 roku, za przyzwoleniem Jana Pawła II, stał się Dniem Świętości Życia. Dzień poprzedzający pamiątkę Zwiastowania Pańskiego – 24 marca, uchwałą Sejmu RP z 27 marca 2004 roku uznany został jako Narodowy Dzień Życia. Dzień Świętości Życia, w liturgii Kościoła Katolickiego w Polsce został spontanicznie uznany, jako dzień powszechnie podejmowanych zobowiązań Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą.
Drugim dniem powszechnych i uroczystych ślubowań Duchowej Adopcji jest dzień 28 grudnia – obchodzony jako tzw. „Święto Młodzianków-Męczenników”. Jest to dzień upamiętniający masową rzeź Niewiniątek (rzeź niewinnych dzieci) zamordowanych przez Heroda, w celu unicestwienia pośród zabijanych dzieci Jezusa. Jest to uroczystość zapoczątkowana w bazylice św. Brygidy w Gdańsku. Po Mszy św., na ręce Abpa Ordynariusza Diecezji składane są uroczyste przyrzeczenia Duchowej Adopcji, po których prowadzi on ulicami miasta, nocną procesję z zapalonymi świecami i śpiewem lub modlitwą różańcową do konkatedry Mariackiej, gdzie przed figurą Matki Bożej Pięknej są odśpiewywane Suplikacje.
Opisane wyżej wydarzenia uwiarygodniają dokumenty przedstawione w książce Zdzisława Arkuszyńskiego „Prawo do życia” wyd. „Bernardinum” Pelplin 2005 r.
