Dydona

Z Wikipedii

Dydona (również Elissa; łac. Dido, poetycki przydomek Didona nadał jej Wergiliusz) – według Eneidy Wergiliusza legendarna założycielka Kartaginy i jej pierwsza królowa.

Według innej legendy spisanej przez historyka sycylijskiego, Greka Timajosa, w IX w. p.n.e. oraz rzymskiego autora Pompejusza Trogusa, z dalekiego Tyru zbiegła garstka jego mieszkańców na północne wybrzeża Afryki, niedaleko fenickiej kolonii, Utyki. Przywódczynią kolonistów była Dydona (zwana też Eliszą, Elissą), która uciekła, ponieważ brat Pigmalion zabił jej męża Acharbasa. W jej otoczeniu znajdowali się bogaci Fenicjanie (nie jest wyjaśnione dlaczego, prawdopodobnie to oni uciekali), w drodze zatrzymali się na Cyprze, skąd zabrano arcykapłana i dużą grupę dziewcząt. Gdy wysiedli na ląd, otoczyli ich Numidyjczycy (autochtoni) i zaczęły się pertraktacje. Ostatecznie Dydonie użyczono takiego skrawka ziemi na wybrzeżu, jaki obejmie skóra wołu. Dydona pocięła ją na wąskie paski i objęła nimi miejsce, na którym wzniesiono Byrsę (łac. "skóra"), akropol Kartaginy. Imię Elissy zostało zmienione przez tubylców na Dydona, co oznacza wędrowniczka. Używane poprzednio imię pochodzi od fenickiego bóstwa El - być może więc Elissa była w Fenicji jego kapłanką. Gdy założone przez nią miasto rozkwitło, chciwy jej bogactw Jarbas (Iarbas, Hiarbas) poprosił o jej rękę, grożąc w razie odmowy wojną. Aby uniknąć małżeństwa z barbarzyńskim królem i pozostać wierną zamordowanemu mężowi, Dydona wstąpiła na zapalony stos i przebiła się sztyletem.

Wergiliusz w Eneidzie cofnął legendę o Dydonie do czasów Eneasza. Tam Dydona odbiera sobie życie na stosie, gdy umiłowany Eneasz opuszcza ją, na rozkaz Jowisza.